‘Als je iets wilt veranderen, zul je altijd zelf iets anders moeten doen.’

Mieke Kosters lijkt geen last te hebben van de crisis; haar boek ‘Het geheim van slanke mensen’ wordt door talloze mensen bewonderd en gewaardeerd, met of zonder overtollige kilo’s. Wat is háár geheim? En hoe blijft zij op gewicht tijdens de drukte die met dit succes gepaard gaat? Mommyonline stelde haar een paar vragen!

De inhoud van jouw boek legt de verantwoordelijkheid vooral bij jezelf. Jij bepaalt wat je eet, jij hebt een keuze en de regie in handen, altijd. Sommige mensen ervaren dat als beledigend omdat ze vinden dat je dan eigenlijk zegt: ‘Te dik? Eigen schuld, dikke bult’. Wat vind je daarvan?
Ik heb nog nooit gehoord dat iemand mijn boek of theorie beledigend vindt. In mijn boek leg ik juist uit waarom mensen vaak te veel eten. Welke mechanismes zitten erachter, hoe werkt te veel eten in je hoofd, waarom kun je toch dat derde wijntje en laatste deel van de reep chocolade niet weerstaan? Ons hele leven is ingericht met het idee dat veel eten en drinken gezellig is, er is overdaad, het bourgondische leven is het goede leven. Afvallen is afzien. Als je altijd zo gedacht hebt, helpt mijn boek je een ommezwaai in je denken te maken en daarmee een sleutel te vinden om zelf je gedrag te veranderen. Op een positieve manier. En ja, als je iets wilt veranderen in je leven, zul je altijd zelf iets anders moeten doen. Daar is volgens mij iedereen het wel over eens.

In 2010 rondde je speciaal voor je boek een opleiding tot gewichtsconsulente af. Had je verwacht dat je boek zo’n succes zou worden? En wat heb je er zoal aan gedaan om het een succes te laten worden?
Natuurlijk hoop je dat je boek aanslaat. Mijn instelling was: wordt het niets dan heb ik tenminste wel een keer in m’n leven een boek geschreven. En: ik ga er alles aan doen om een succesvolle carrière als afslankcoach op te bouwen.
Ik geloof zo heilig in deze methode: in het regie pakken op je eetgedrag en in wel gewoon alles kunnen eten waar je van houdt. Dat wil ik dolgraag aan zo veel mogelijk mensen overbrengen. Dus ben ik met vast vertrouwen begonnen en ging ik na elke tegenslag gewoon verder. Ik ben heel erg blij dat het zo goed gaat! Ik krijg er ongelooflijk veel energie van!

Montignaccen, sonjabakkeren, dokterfranken…ben je niet bang dat het publiek je succesvolle boek na een tijdje zo weer vergeten is zodra er weer iemand een ander, nieuw ‘slankboek’ op de markt brengt?
Eerlijk gezegd ben ik daar niet zo bang voor. Ik hoef ook niet zo nodig een ‘hype’ te worden. Ik denk dat de principes van mijn boek tijdloos zijn en dat er altijd vraag naar blijft. Het is niet voor niets dat zo veel mensen zeggen: uiteindelijk moet je gewoon minder eten en meer bewegen. In mijn boek leg ik mensen uit hoe je dat doet. Hoe je kunt matigen, hoe je jezelf beter aan kunt pakken. Dat is niet afhankelijk van weer een nieuw onderzoek over voedingsmiddelen of een manier van eten die wel of niet gezond is. Dat principe is al eeuwen de basis voor gedragsverandering op alle fronten en zal het ook blijven.

Wat onderscheidt jou van andere dieetgoeroes?
Ik schrijf niets voor. Ik leg alleen uit wat de feiten zijn over afvallen en hoe je er op een positieve manier mee om kunt gaan. Je kiest zelf wat je eet en wanneer. Slanke mensen eten ook niet de hele dag worteltjes. Ik geef dus geen oordeel, er staat niets op de verboden-middelen-lijst. Alles mag: ook chocola en wijn. De vraag is: wat past bij jou, waar houd je van en hoe combineer je dat met je afslankdoelstellingen?

Hoeveel kilo woog je in je dikste periode?
Net na m’n tweede zwangerschap bijna 80 kilo. In ‘normale’ doen was ik altijd bezig om onder de 70 kilo te komen. Ik zat er altijd boven; van 71 in goede doen tot 77 kilo in mindere periodes.

Mag ik weten hoeveel kilo je nu weegt en schommel je nog wel eens in gewicht?
Ik weeg nu rond de 62 kilo. Soms 63, soms 61, vrijwel nooit meer. Punt is dat slanke mensen (en ik nu dus ook) ook wel eens een kilo meer wegen, na een vakantie of een periode met meer feestjes bijvoorbeeld. Alleen zeg ik dan direct weer wat vaker nee en dan is die kilo er altijd binnen 2/3 dagen weer af. Ik laat het niet meer lopen.

Nu je boek zo’n succes is, moet je er in feite extra voor waken dat je niet weer (te veel) aankomt, anders zou de inhoud immers ongeloofwaardig worden. Ervaar je dat als een extra druk, of heb je er niet zo’n moeite meer mee om slank te kiezen?
Ik word nooit meer dikker.

Eet je nog geregeld een patat met, en zo ja, hoe vaak gemiddeld?
Ik houd niet echt van patat met, dus mayonaise eet ik nooit. Maar friet uit de oven (met mosterd of ketchup) eten wij zo’n één keer in de twee weken. Patat van de snackbar (of Mc Donalds) gebeurt elke maand wel een keer.

Ik ben zelf altijd al slank geweest (behalve tijdens mijn puberteit), maar dat betekent niet dat ik nooit aankom. Integendeel, toen ik zwanger was ben ik gestopt met roken en vlak na de bevalling van de jongste woog ik 9 kilo zwaarder dan nu. Dat wil ik niet; zodra mijn broeken strakker zitten, doe ik er meteen wat aan. Dan sla ik een gebakje af als ik op verjaardagsvisite ben, of ik wil geen gevulde koek bij mijn thee als ik mijn vriendinnen bezoek. Ik krijg dan vaak opmerkingen als: ‘maar jij bént toch al slank?’ Alsof je alleen minder mag snoepen als je te dik bent, alsof afvallen alleen een recht is van mensen met flink overgewicht. Krijg je, nu je zelf (ook weer) slank bent, eveneens dergelijke opmerkingen zodra je ‘slank kiest’? En hoe reageer je dan?
Ook ik dacht vroeger als een slank iemand ‘nee’ zei tegen taart: Jij? Maar jij hoeft toch niet aan de lijn. ‘Aan de lijn zijn’ was inderdaad de enige reden die ik kon bedenken waarom je ‘nee’ zou zeggen tegen taart. Bizar toch. Nu zeg ik heel vaak ‘nee’ tegen taart. Ik kies wel tompouce, zelfgemaakte appeltaart en Holtkamp-taart omdat ik die echt lekker vind. Van alle andere soorten houd ik eigenlijk helemaal niet. Ik geniet veel meer van het feit dat ik nu ‘nee’ zeg zonder frustratie. Het maakt me niet uit wat men daarvan vindt, ik ben er blij mee. Ik snap nu pas dat slanke mensen slank zijn omdat ze ‘nee zeggen’ als hun broek wat strakker zit.

Mensen zeggen wel eens tegen me: jeetje, hoe kom jij zo slank ondanks twee kinderen! Maar ik vind: nee, ik ben zo slank juist dankzíj twee kinderen…! Jij hebt er drie; denk jij er nu ook zo over, of merk je dat je sinds je zwangerschappen wel degelijk meer moeite moet doen om niet te veel aan te komen?
Ik ben op m’n 41ste op z’n slankst ooit en dat zonder frustratie. Ik heb geaccepteerd dat je voor de dingen in het leven die je belangrijk vindt, vaak wat moeite moet doen. Zo ook voor je gewicht. Dat vind ik helemaal niet erg meer. Dat is er vooral veranderd voor mij (toevallig was dat na de geboorte van m’n kinderen) en dat maakt alles anders, dat maakt bewuste keuzes maken positief.
Zwangerschappen en kinderen in het algemeen hebben wel vaak invloed op je gewicht: de meeste vrouwen zijn net bevallen toch zwaarder dan normaal en helaas gaat afvallen, ook dan, niet vanzelf. Wat ook invloed heeft voor veel mensen is dat ze de regie een beetje kwijt zijn als er kinderen komen: Er ‘moeten’ meer dingen, je hebt minder slaap en je moet wennen aan een nieuw ritme en minder vrijheid. Ben je een weg-eter van emoties, dan is de neiging van overeten misschien groter in zo’n levensfase. Het helpt dan om te bedenken wat je werkelijke behoefte is: slaap, meer tijd voor jezelf, contact met je partner, vriendinnen etc. Dat kun je accepteren (en het eventueel oplossen). Dan is de regie pakken op je eetgedrag makkelijker. Te veel eten helpt je echt niet. Goed voor jezelf zorgen en grenzen stellen wel.

Een clichévraag, maar ik stel hem toch: hoe combineer je de drukte van dit succes met de zorg voor drie kinderen?
Ik heb nog nooit zo veel energie gekregen van m’n werk. M’n boek schreef ik met Jette naast me in de wieg, direct na (eigenlijk nog half in) m’n verlof. Ik geloof dat als iets je energie oplevert, je veel meer bergen kunt verzetten. Het vergt wel flexibiliteit: ’s avonds werken als het er overdag toch niet van komt. Een man die bij kan springen omdat hij ook eigen baas is. Een goede organisatie met oppas in huis, twee dagen crèche én een schoonmaakster. Ik accepteer dat het niet altijd even netjes is bij ons thuis en dat ik makkelijk ben wat eten betreft.

Hoe ga je om met de snoepbehoefte van je kinderen? Zijn er bepaalde regels die je toepast wat betreft het voedingspatroon van je kroost?
Eigenlijk pas ik hetzelfde principe toe: ze mogen alles, alleen niet te veel. We hebben dus wel altijd snoep en chocola in huis. Daar eten ze ook regelmatig van. M’n ene kind zegt vanzelf ‘nee’ als ze vol zit of geen zin heeft. Het andere is geneigd ‘normaal’ eten te laten staan voor ‘lekkers’. In dat geval maak ik afspraken en hebben we een aantal regels (uit school eerst een boterham, niet ontbijten is geen lekkers, maximaal twee toetjes, etc.) omdat wij het (zo leg ik het uit) belangrijk vinden dat ze een balans hebben tussen gezonde en minder gezonde dingen. Zo zorgen ze goed voor zichzelf. Ik heb hier gelukkig vrijwel nooit een issue over.

Wat vind je van het gegeven dat steeds meer kinderen overgewicht hebben?
Ik vind het echt zorgwekkend dat één op de zeven kinderen al te dik is. Het is wel iets wat me bezighoudt. Mijn theorie gaat over eigen verantwoordelijkheid. Maar vanaf welke leeftijd kunnen kinderen die ook dragen? De een denk ik eerder dan de ander. En dus heb je als ouders hier zeker een belangrijke taak. Als ik een boek voor kinderen met overgewicht zou schrijven, zou de helft gericht zijn op de ouders: je kind kan ‘nee’ tegen overeten echt wel handelen. En jij als ouder ook (ook al gaat je kind even moeilijk doen).

Dus er komt nog een volgend boek?
Ja, dat is wel de bedoeling. Ik ben nu druk bezig om te bedenken welke insteek het beste is. Ik heb dus wel ideeën, maar kan er nog niets over zeggen.

Meer weten over Mieke Kosters en haar boek? www.hetgeheimvanslankemensen.nl

Lees hier onze review van het boek Het geheim van slanke mensen.