Ik ben gedoopt, heb de communie gedaan en in de zesde klas het vormsel. De hele rataplan heb ik doorlopen. Waarom? Omdat het moest. Het hoorde zo. Iedereen deed het. Buiten die drie keer ben ik nog amper in de kerk geweest. Alleen als het moest, omdat er iemand was gestorven of trouwde of omdat er een baby werd gedoopt.

Tegenwoordig is het allemaal anders. Mijn kinderen zijn niet gedoopt, doen ook niet de communie en ook geen vormsel. Mochten ze later besluiten dat ze dat allemaal wel willen dan kunnen ze dat alsnog doen. Dan is het hun eigen keuze en staan ze er ook helemaal achter. Nu mijn oudste zoon in groep 4 zit en een handje vol kinderen in de klas de communie gaan doen komen er af en toe vragen. Vragen waar ik geen antwoord op heb omdat ik vind dat je je kinderen een eerlijk antwoord moet geven op hun vragen, en geen antwoord waarop nog meer vragen komen, die je niet met zekerheid kunt beantwoorden.

De vraag waarom iemand de communie doet vind ik het moeilijkste. Want waarom doet een kind eigenlijk de communie? Waarschijnlijk omdat hun ouders dat een goed idee vinden. Het kind zelf kan op die leeftijd naar mijn mening de keuze niet weldoordacht maken, gewoonweg omdat het te ingewikkeld is, en het kind een feest na afloopt wordt beloofd. Daar ging het mij vroeger ook om. Anderhalf uur in de kerk zitten voor lief nemen, om daarna een feestje thuis te vieren en een nieuwe fiets in ontvangst te nemen.

In de zesde klas kreeg je na het vormsel weer een nieuwe fiets om mee naar de middelbare school te fietsen. Vorig jaar zat ik voor de laatste keer in de kerk voor een communie, en heb toen besloten dat dat ook echt de allerlaatste keer zou zijn. Er kan getrouwd worden, gedoopt, begraven of wat dan ook, ik ga niet meer. Vol verbazing hoorde ik de pastoor tegen negenjarige kinderen zeggen dat ze vanaf nu altijd een vriend zouden hebben. En als ze iets wilden hebben dan moesten ze dat gewoon vragen en dan kregen ze het. Van Jezus himself welteverstaan. Dat vond ik zo’n lariekoek! Maak die kinderen toch niet zoveel wijs! Ik begrijp dat echt niet. Ik kan me voorstellen dat een kind wat misschien geen vriendjes heeft flink teleurgesteld wordt als hij Jezus blijft roepen en hij niet voor de deur staat. Ik heb het nu over het katholieke geloof maar voor mij zijn alle geloven om het even. Ik geloof er niks van.

Een bezoekje aan het Vaticaan tijdens een stedentrip naar Rome maakte voor mij helemaal de deur dicht. Wat een vertoon, terwijl op enkele meters afstand mensen op de grond lagen te bedelen voor geld of eten. Ik heb tegen mijn zoon gezegd dat als ze het op school hebben over het geloof tijdens b.v. de kerst hij dan maar moet vragen wat hij wil weten en dan zelf moet besluiten of hij het gelooft of niet. Het is zijn keuze. Tot nu toe gelooft hij weinig van de verhalen over “Jeesje”, zijn vader, zijn moeder, de dieren in de stal en de engel die verscheen, en ik denk dat er weinig verandering in gaat komen. Zolang hij vindt dat de engel eigenlijk net zoiets is als Tinkerbell, is het hele Bijbelse verhaal iets wat in Disneyland thuishoort. Kinderlogica? Ik vind het zo gek nog niet.

Ben jij gedoopt/ heb je communie gedaan?

Sandy J (1976) is gelukkig getrouwd en is moeder van 2 jongens, Dean van 2006 en Jake van 2010. En samen wonen zij in een dorp in Limburg. Sinds juni 2014 is het eerste boek van Sandy ‘En ineens weet je het…je bent moeder’ verkrijgbaar.