Het jaar 2013 was voor mij als een rit in een woeste achtbaan, die al jaren niet gekeurd is. Samen met mijn gezin stapte ik in de wankele wagon. De veiligheidsgordels ontbraken, dus we klampten ons aan elkaar vast. Tijdens de eerste klim werd ik overvallen door de gure wind in mijn gezicht, de tranen stroomden al snel over mijn wangen. De hierop volgende afdaling ging razendsnel. Met zwetende handen hield ik mijn gezin krampachtig vast, terwijl ik verder alle controle leek te verliezen. Vol adrenaline gaf ik me over aan de eindeloze loopings, de steile hellingen en loeiharde dalen. Met de snelheid van de rit wisselden ook de emoties elkaar af. Vreugde, hoop, dankbaarheid, angst en verdriet kwamen allemaal voorbij. Mijn ogen hield ik gedurende het hele avontuur wijd open, ik wilde er niets van missen. Toen ik vreesde de spanning niet meer aan te kunnen, reed de achtbaan het station binnen. Ik verloor onderweg drie bijzondere mensen en vond kennis, passie en een doel. Ongelofelijk wat een rit, wat een jaar!

Ik ben Annemieke samenwonend en moeder van twee kinderen.
In mijn blogs zal ik schrijven over blauwe jurken, grijze pakken, high heels, groene vingers, lekkerbekken en natuurlijk het M-O-E-D-E-R-S-C-H-A-P (of een simpelere versie daarvan . Ik wens je veel leesplezier!