Ik ben dus een werkende moeder. En niet voor een paar uurtjes in de week, nee ik ben een fulltime werkende moeder. Anno 2010 rust daar nog steeds een taboe op. Moeders mogen wel werken, maar bij het woord fulltime zie ik nog steeds ladingen gefronste wenkbrauwen. Sterker, toen onze oudste naar school ging, was hij het eerste kindje op die school die 2 keer per week werd opgehaald door de naschoolse opvang. Dat leverde me heel wat preken op van de juffen die dat toch wel heel zwaar vonden voor zo’n kleintje.

Nog steeds krijg ik ongevraagd feedback op het feit dat ik fulltime werk. Ik zou niet van mijn kinderen houden, ik kan geen band krijgen met mijn kinderen, waarom wilde ik eigenlijk kinderen? Het rare is, dat ik nu zelfstandige ben en vanuit huis werk, niemand daar meer iets over zegt. Zodra je verteld dat je thuis werkt, is het klaarblijkelijk allemaal prima, terwijl ik nu veel meer uren draai dan bij een werkgever. Ook blijft de oudste 2 keer per week naar de BSO gaan, en gaat de jongste 2 keer per week naar een gastouder. Maar het woord thuiswerken doet wonderen. Geen wonder dat er zoveel vrouwen in de webwinkel-branche zitten.

Ondanks dat ik het altijd heerlijk heb gevonden om naast moeder ook een carrière te hebben, moet ik ook eerlijk toegeven dat het wel heel pittig is. Het is niet eenvoudig om naast kinderen een fulltime baan te hebben. De maatschappij is nog steeds niet ingericht op werkende vrouwen en al helemaal niet op fulltime werkende vrouwen. Zo is er op het consternatie-bureau maar 1 avond per week beschikbaar voor afspraken, die uiteraard al maanden vol zit. En de vrijdag zijn ze meestal ook dicht, dus moet het op een werkdag. Bovendien sturen ze je gewoon een brief met uitnodiging, waarbij jij dan maar weer in alle bochten moet om daar aan te kunnen voldoen. Vader zou ook kunnen gaan, maar hij wil liever niet bij al die fronsende vrouwen zitten die hem aankijken met een blik van: ‘ach gut, zijn vrouw moest weer zo nodig werken’.  Nog steeds is dit klaarblijkelijk een taak voor de moeder.

Toen de oudste nog klein was, riep iedereen dat het zo veel makkelijker zou worden als hij naar school zou gaan. Ik kan maar niet ontdekken waar dat op gebaseerd is. Het is dat ik hem tussen de middag laat overblijven, want stel dat ik de tijd zou hebben omdat ik geen baan zou hebben, dan nog zou ik er niet aan moeten denken om mijn leven te laten inrichten door het schema van de school. Brengen naar school, zit je net goed en wel aan de koffie, moet je al weer terug om hem op te halen voor de lunch. Dan thuis er snel een boterham in proppen, nog heel even op de bank voor de tv (of zo iets, ik heb geen ervaring dus ik zou het niet weten) en dan weer terug naar school voor de middag. Zit je koud en wel weer op de bank, kan je weer terug naar school, want dan is het al weer drie uur. Volgens mij ben je dan nog drukker dan een fulltime werkende moeder.

Scholen houden ook totaal geen rekening met werkende moeders. Optredens van de kinderen doen ze de ene keer ’s morgens en de andere keer in de middag. Steevast geven ze het briefje voor die festiviteiten pas een dag van te voren mee. Dan zit mijn gehele agenda al vol, en lukt het me praktisch nooit om die weer leeg te plannen. Ook krijgen de kinderen te pas en te onpas een vrije dag of middag. Het is ons reeds 1 keer overkomen dat we volledig gemist hadden dat onze oudste een middag vrij had. Gelukkig was er een lieve moeder van zijn vriendje, die hem mee heeft genomen naar huis. Dat briefje had onze zoon de week ervoor mee gekregen, maar met zijn ADD en Asperger was dat ergens tussen zijn schooltafeltje en zijn rugtas verdwenen.

Regelmatig komen er ook verzoeken om mee te helpen. Overblijfmoeder, knutselmoeder, voorleesmoeder, bibliotheekmoeder……het zijn altijd moeders die dat moeten doen. Ik hoor nooit; overblijfvader….Ik moet dat altijd beleefd afwimpelen, want ik weet dat dat nooit in mijn agenda gaat passen. Een keer vond ik dat ik niet kon weigeren en gaf ik me op voor het Amerikaanse buffet. Samen met de kinderen broodjes smeren. Nou, ik heb gezien hoe ze gesmeerd werden, dus ik had spontaan geen honger meer. Dat was dus eenmalige actie, niet voor herhaling vatbaar.

En dan heb je nog dat Flip de Beer geneuzel. Het is heel schattig hoor, op tv. Flip de Beer komt logeren bij een kindje. Maar daar blijft het dan natuurlijk weer niet bij. Nee, er moeten foto’s gemaakt worden en er moet een stukje worden geschreven. En Flip mag maar 1 nachtje blijven slapen en het is een volstrekte verrassing wanneer Flip komt slapen. Dus op een drukke dinsdag middag werd ik gebeld door onze oudste. Doodleuk wist hij me te vertellen dat Flip bij ons bleef slapen en dat we Flip morgen weer moesten inleveren op school, inclusief die leuke foto’s over de belevenissen van Flip en een leuk verhaal. Geschreven door mama, want kleuter kan nog niet schrijven. Gelukkig had kleuter wel bedacht wat we gingen doen met Flip: uit eten bij de pizzeria.

Die dinsdag aten we dus pizza, en  daarna gingen we nog snel naar de speeltuin, voor wat leuke foto’s van Flip en kleuter. Die mama daarna kon gaan printen en plakken in het dagboek van Flip. Met een leuke tekst. Dus ja, het leven van een werkende moeder gaat niet over rozen. En ja, daar heb ik zelf voor gekozen.