Toen mijn jongens nog een stuk kleiner waren zeiden zij wel eens: Mam, waarom kijkt jouw buik boos?
Dit had meer met mijn navel te maken dan met de vorm van mijn buik maar dat even terzijde. Zoals bij de meeste vrouwen is mijn buik er na twee zwangerschappen niet op vooruit gegaan. En ondanks mijn baan en de megaverkoop van mijn boeken, verdien ik niet genoeg om een personal trainer te kunnen veroorloven en zal ik het moeten doen met wat we hebben.
Het paardrijden helpt een hoop voor de buikspieren en die ellendige sit ups doen ook wel wat maar helemaal strak? Nou nee. Ik ga dan ook niet uitleggen hoe je een strakke buik kunt krijgen.

Ondanks de boze navel ben ik trots op mijn buik. Er hebben per slot van rekening drie kids in gezeten. Eén daarvan zit op dit moment boven achter de computer en één ligt op zijn bed de binnenkant van zijn ogen te bekijken. En nummer drie, die eigenlijk nummer één is in de volgorde van geboorte, is jammer genoeg niet meer bij ons. 14 Augustus 1995, 14 minuten voor de geboorte van zijn tweelingbroer kwam Devon ter wereld. 2 November 1995 is hij overleden aan wat de Engelsen sids noemen en wat wij kennen als wiegendood.
We waren die avond te gast bij een stel vrienden waar we ook zijn blijven eten. Rond zes uur heb ik de jongens een voeding gegeven. Zij waren elf weken oud en om en om kregen ze de borst en de fles. Na de luiers verwisseld te hebben voor een stel schone heb ik ze in bed gelegd en zijn we zelf gaan eten. Rond een uur of acht dacht ik iets te horen en ben bij de mannekes gaan kijken. Niets aan de hand. Ze sliepen heerlijk en ik ben terug naar de tafel gegaan.

Tegen tienen zei ik de fles klaar te maken voor de laatste voeding voordat we naar huis zouden gaan. We hadden nog een rit van bijna twee uur voor de boeg.
Ik kan niet beschrijven wat er door me heen ging toen mijn ene zoon wel wakker werd en de andere niet. Wat er daarna allemaal gebeurde weet ik nog in flarden. De huisarts kwam en samen met de politie moest hij constateren of er sprake was van een natuurlijke oorzaak of opzet. De komst van de uitvaartondernemer met de mededeling dat we Devon niet mee mochten nemen. Het telefoongesprek met het ziekenhuis in Beverwijk en de mededeling dat we de volgende ochtend om zeven uur terug moesten bellen om een afspraak te maken met de afdeling mortuarium. De rit naar huis waarbij duidelijk werd dat de wereld doordraaide ondanks dat de mijne stilstond. Uiteindelijk de ontvangst bij het uitvaartcentrum in Heemskerk waar warmte uit de geopende deur kwam, ondanks dat het buiten min twee was.
De woede en het verdriet uit die tijd is niet te omschrijven. Een ouder hoort zijn of haar kind niet te overleven maar soms gebeurd dat wel.

Heel langzaam ben ik uit een dal gekropen. Het heeft weken geduurd voordat ik naar buiten durfde. Ik was bang dat ik iedereen met een tweelingwagen de sloot in wilde duwen. Ik niet dan zij ook niet. Ik moet toegeven dat ik er nog steeds moeite mee heb. Niet meer zoals toen maar het blijft zeer doen. Ik mis hem nog steeds, mijn kleine mannetje.

Geschreven door: Trudy. Trudy Brinkman is 47 jaar, getrouwd en wonend in het dorpje Wervershoof gelegen aan de rand van het IJsselmeer. Samen hebben ze twee prachtige zoons van zestien en achttien jaar oud.  Ze is een buitenmens en is dan ook graag bij haar paard, met de hond aan het wandelen of in de tuin aan het wroeten.