Je bent hier
Home > Gezin & Opvoeden > Ouderschap > Haar Verhaal > Mommy Tale | Bloederig baarmonster

Mommy Tale | Bloederig baarmonster

baarmoederAls mensen mij vragen of ik nog een kind wil, dan kan ik vol overtuiging roepen dat dat zeker niet het geval is. En dat klopt echt. Ik heb er twee en dat is genoeg. Tot drie jaar geleden had ik echter nog wel de optie om kinderen te krijgen. Op dit moment zou alleen medisch wonder ervoor kunnen zorgen dat ik nog een kind kan krijgen. En hoewel ik, zoals gemeld, echt geen kinderen meer wil, kan ik je vertellen dat er een groot verschil zit in het niet meer willen, en het niet meer kunnen krijgen van kinderen.

Ruim drie jaar geleden is mijn baarmoeder verwijderd. Dat is geen makkelijke beslissing geweest en daar is dan ook heel erg veel tijd overheen gegaan. Zoveel tijd zelfs dat ik bijkans in een depressie schoot. Ik heb van jongs af aan al veel last van mijn baarmoeder, liefkozend ook wel bloederig baarmonster genoemd. Op mijn dertiende begon ik, zoals zovelen, met menstrueren. Niets bijzonders eigenlijk. Behalve dan dat ik zoveel bloed verloor dat ik zelfs naar huis werd gestuurd door de congiërge van mijn middelbare school. Blijkbaar zag ik zo bleek dat hij de kans te groot achtte dat ik bewusteloos van de trap zou vallen. En dat risico wil je als leerfabriek natuurlijk niet op je nemen. Op naar de huisarts dus, die mij de pil voorschreef om de bloederigheid en daarnaast ook zeer pijnlijke krampen in te tomen. Dat hielp fantastisch.

Vele jaren later wilde ik een kind. En ik had begrepen dat je een betere kans op zwangerschap hebt als je de pil niet slikt. En zo geschiedde. Weg met die pil en kom maar door met dat kind. Ook dat gebeurde zonder al teveel gedoe. Zwanger worden was geen enkel probleem. Bevallen was helaas wat lastiger, maar dat zullen de meeste vrouwen zo ervaren. Mijn thuisbevalling verliep eigenlijk heel rustig en zoals het hoort. Het duurde allemaal wat lang, maar baby en ik deden het prima. Tot het moment dat ik moets gaan persen. Ik had geen enkele persdrang en heb anderhalf uur op eigen kracht geprobeerd mijn dochter naar buiten te duwen. Dat lukte niet. En dus moest ik naar het ziekenhuis. Uit bed, over de galerij, in de lift, naar de auto. En daar schoot opeens een hoofd uit mijn lijf. Niet persen! Lopen… naar de lift, op een bureuastoel met wieltjes over de galerij, naar binnen, uit met die broek en hup, daar was ze dan.

So far, so good. Maar na een aantal weken, toen de boel wat minder opgezet was, ‘daar beneden’, begon ik me af te vragen waarom er iets uit mijn vagina hing. Op naar de huisarts. Die vertelde mij dat dat van de bevalling kwam, niets om me druk over te maken. En dat deed ik dan maar niet. Het bloeden, de pijnen, de steken. Ik nam het allemaal voor lief. Het hoorde erbij helaas. Een paar maanden later werd ik weer zwanger. En hoera! Geen pijnen, steken en bloederige toestanden meer. Mijn zwangerschap verliep prima, maar werd helaas een lastige periode toen mijn man kanker bleek te hebben toen ik zeven maanden zwanger was. Maar toch. Het ging heel goed en de bevalling duurde maar 2 uur en 22 minuten. Wat een geluk! Mijn man bleek ook helemaal te kunnen genezen en dus ook daar heel veel geluk.

Daarna begon voor mij de ellende pas echt. Waar je normaal een paar dagen per maand ongesteld was, had ik nu drie weken per maand last van bloedingen. En niet een schattig beetje helaas. Maandverband ging de deur uit en kraamverband kwam binnen. Tampons kon ik niet gebruiken, want die zakten eruit. Wat was er toch aan de hand??? Aangezien mijn huisarts mij al eerder had verteld dat ‘dat erbij hoorde’ ben ik niet weer meteen naar de huisarts gegaan. Tot het moment kwam dat ik zeker wist dat er iets niet goed was. Ik werd wakker in een rood gekleurd bed. Ondank de drie kraamverbanden die ik dakpansgewijs had opgestapeld in mijn onderbroek, bleef ik doorlekken. Ik voelde me vies… en moe.

Dus toch maar weer naar de huisarts. En daar kwam het hoge woord eruit. Ik had een vrij ernstige baarmoeder en vaginawand verzakking. Dat wat er uit mijn vagina kwam, was mijn baarmonster. Dat deed pijn. En dat bloedde. De gynaecoloog vond mij alleen veel te jong (ik was ondertussen 30) om mijn baarmoeder te verwijderen. “Voor hetzelfde geld wilt u over twee jaar wél nog een kind, mevrouw ten Cate. Stelt u zich dan eens voor dat u dan geen baarmoeder meer heeft.” Dat stelde ik me voor. En dat lukte niet. Ik wilde echt GEEN kinderen meer en ik wilde verlost worden van dat ding dat mijn leven verpestte. Ik kon niet meer zwemmen, rennen, tillen, vrijen, fietsen, wandelen. Ik was een oud wijf. HAAL DAT DING ERUIT!!!!

En dat deden ze… niet. Nog twee jaar heb ik zo doorgelopen. Toen was de maat vol en ben ik opnieuw naar het ziekenhuis gegaan. En daar was mijn redder in nood. Een gynaecoloog die mij zag. Ze luisterde. Ze begreep. En ze zette me op de wachtlijst. De lange, lange wachtlijst. Gelukkig komt aan al het wachten een eind en kon ik na acht weken naar het ziekenhuis om voor altijd afscheid te nemen van mijn baarmonster. Wat was ik zenuwachtig! Gaat het allemaal wel goed komen. Kan ik daarna nog wel vrijen? Kan ik nog wel klaarkomen? (lijkt misschien heel plat om te vragen, maar stel je eens voor dat dat niet meer kan!). “Natuurlijk mevrouw ten Cate, we verwijderen uw baarmoeder, niet uw clitoris.” Oh, wat moest ik lachen! En weg was ik…

En hoe blij ik ook ben met het feit dat er twee prachtige kinderen zijn ontstaan in mijn baarmoeder. Ik heb haar nog geen dag gemist. Ik heb mijn leven terug. Ik kan alles doen wat ik wil. Ik heb geen pijn. Geen bloed. Geen krampen.

Ik ben vrij!

6 thoughts on “Mommy Tale | Bloederig baarmonster

  1. Wat lijkt me dat heftig maar wat fijn dat je je er toch goed bij voelt, nu kan je dubbel en dwars genieten van je kinderen zonder pijn. Liefs

  2. Heftig zeg! Wat een zware beslissing om te moeten nemen maar als je er zoveel last van hebt en niet van plan bent meer kinderen te krijgen is het alleen maar begrijpelijk dat je hiervoor gekozen hebt. Fijn dat je zonder pijn verder kunt en ‘haar’ niet mist 🙂

  3. Heftig verhaal, maar je schrijft het zo luchtig en grappig, dat ik er van moet glimlachen. Bij mijn moeder is hij er na het 4e kindje ook uitgehaald. Geen idee of ze tussen ons alle 4 ook last gehad heeft trouwens, maar na mijn jongste broertje bleef ze bloeden en wilde ze er dus perse vanaf. Hoewel ze toen ‘al’ 36 was en 4 kinderen had, bleef het ziekenhuis toch terughoudend doen in het begin. Maar gelukkig voor haar is ze ook verlost!

  4. Woow, erg heftig om te lezen en fijn dat je nu zonder pijn verder kan genieten van je 2 kinderen en man!

  5. Wat een heftig verhaal, wat me zowel kippenvel als een glimlach bezorgd! Mooi geschreven en respect voor je keuze!

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Top