“Nee, ik wil niet! Nee mama ik kan het zelf doen”. Oke, probeer het dan maar zelf. Twee minuten later heeft ze haar eigen onderbroek aan gekregen. Twee benen door één pijp. “Kom Laurie, mama helpt je wel even.  We moeten zo echt weg.”  “Nee, ik kan het zelf!”.  Na veel moeite geeft ze zich over aan het feit dat ik haar moet helpen met aankleden. En hoe! Ze houdt zich zo slap als een lappenpop, staat totaal niet stil of heeft 10 dingen in haar handen zodat ik alsnog dat truitje niet aan krijg. Zucht. Op een dag wordt je wakker en is je schattige baby, van eigenwijze dreumes, veranderd in een lieve, maar opstandige peuter-puber mét eigen mening. En dan begint het pas echt….opvoeden!

Ik mag dan wel een vier jarige studie omtrent dit onderwerp gevolgd hebben (buiten beschouwing latend dat de studie achteraf gezien weinig inhoudelijk was). Een ding weet ik nu zeker: opvoeden leer je in de praktijk! Of eigenlijk beter gezegd, pas als je zelf vader of moeder wordt. Waar een mede-opvoeder (pedagogisch medewerker, leerkracht, oom of tante) nog redelijk rationeel kan nadenken over zijn/haar handelen, wordt dat als ouder zijnde een stuk lastiger. Mijn bijdehante, eigenwijze peuter weet namelijk precies waarmee ze mijn bloed onder mijn nagels vandaan kan halen. Weg ratio.

Met 1,5 jaar verschenen de eerste tekenen van de peuterpuberteit. Mevrouw wilde niet meer eten. Het avondeten was een regelrechte ramp. Het was niet alleen dat ik er geen hap in kreeg. Nee, ze zette de boel volledig op stelten. Krijsen, schreeuwen, bord wegslaan. Volledig over haar toeren! Beide kinderen zijn gezegend met een stemvolume waar je ‘u’ tegen zegt. Iedere dag keken we weer uit naar dit ‘gezellige’ moment. Manlief en ik konden letterlijk geen woord met elkaar wisselen. Eten naar binnen schrokken en maar hopen dat het deze avond mee zou vallen.

Opvoeden: negeren

En dan? Opvoeden dus. Mijn primaire reactie is reageren. ‘Laurie, doe eens rustig’ ‘Als je niet wilt eten, dan niet’ ‘Er is niets aan de hand’. Gevolg: nog harder krijsen. Een strafplek? ‘Laurie, ga maar even op de trap zitten. Als je weer stil aan tafel kan zitten, mag je terugkomen’.  Gevolg: de hele gang bij elkaar krijsen, stampvoeten en op de deuren slaan. Nog net niet hard genoeg om de buren jeugdzorg te laten bellen. Conclusie: werkt niet, next!

Na wat research en testen bleek de oplossing negeren. Volledig. Niet reageren, niet aankijken…niets. Makkelijker gezegd dan gedaan! Mijn primaire reactie volledig uitzetten, tot 10 tellen en de ratio aanzetten. Maar het werkt. Waar het eerst gekker werd omdat ze totaal geen aandacht kreeg voor haar storende gedrag, ging uiteindelijk de ‘lol’ er vanaf. De rust aan tafel keerde terug. Dat ze dan niet eet, nemen we maar voor lief. Ook dat zal een ‘spelletje’ of fase zijn waar een einde aan komt.

Negatieve aandacht is ook aandacht. Laurie liet mij dat laatst goed inzien. Na veel gehuil om niets, vroeg ik haar op te houden. “Als je nu niet ophoudt, moet je maar even op de trap gaan zitten”. Waarna ze vervolgens doodleuk ging huilen….”Ik wil op de trap zitten mama!!! Mamaaaaa je moet me op de trap zetten!!!”.  Kansloos dus.

Wanneer er nieuw peuterpubergedrag de kop op steekt, herinner ik mijzelf eraan dat negeren de beste oplossing is. Negatief gedrag negeren en positief gedrag benoemen en belonen. Hoe moeilijk het soms ook is. Die peuters kunnen er tenslotte ook niets aan doen. Zoals ik laatst las in de Ouders van Nu:  “Een van de redenen waarom het leven met peuters zo onstuimig is, komt doordat de delen van het zenuwstelsel die heftige emoties opwekken eerder rijpen dan de hersengebieden die ze interpreteren en reguleren. Het peuterbrein reageert dus heel primair, en heeft nog niet het vermogen om emoties te begrijpen en beheersen.”

Daarnaast geloof ik niet in teveel regels. Is het nu echt zo erg dat ze geen dank u wel zeggen tegen die wildvreemde, op de tafel klimmen of achterstevoren op hun stoel zitten? Kinderen spelen. Ze zijn nog zo klein en mogen nog tientallen jaren in het gareel lopen. Laat ze spelen, creatief zijn en genieten. Dan genieten wij ook!

Ik ben Simone Moret, 28 jaar oud, moeder van Laurie (2) en Jula (1). Ik ben
10 jaar samen met mijn man Lex en in 2012 zijn we getrouwd. Lees hier meer over mij