Een “selfie” en een “onesie”. Woorden waar je toch tot voor kort (lees: vorige eeuw) nog nooit van gehoord hebt. Tegenwoordig heel normaal in het Nederlandse taalgebruik. En volledig onschuldig.
M’n bestie, of m’n bie-ef-ef, ook zoiets. Het is niet alleen door m’n twee stieftienerdochters dat ik (bijna) he-le-maal op de hoogte ben van het laatste taalgebruik, ik vang zelf ook nog wel eens wat termen her en der op. Ik vind ze eerlijk gezegd wel grappig. Ben dan natuurlijk erg cool als ik zonder een vragend gezicht gewoon mee kan “converseren”. De paar keer dat de jongste stiefdochter het durfde om haar vader “dude” te noemen liggen gelukkig al weer een jaar of drie achter ons.

Het taalgebruik van zoonlief van zeven beperkt zich nog tot het normale, alhoewel wat is tegenwoordig nog normaal. “Hé gast”, tegen zijn vriendje daar kan ik nog best mee leven.

Ik sta af en toe met m’n oren te klapperen van het taalgebruik van de huidige onderbouwleerling. Niet zelden hoor ik op straat de meest gevreesde ziekte aangevuld met een bepaald syndroom geroepen worden. Uit mondjes van 6-7 jarigen. Wanstaltig. Zoonlief heeft één keer de fout gemaakt dat op straat na te papegaaien naar een vriendje en kon dat direct bekopen met een week straf. Hij laat het (na een paar stevige preken en die straf) inmiddels wel uit zijn hoofd om zulke heftige scheldwoorden te gebruiken.

Maar slecht taalgebruik blijft zich als een olievlek verspreiden. Ze nemen het helaas allemaal van elkaar over. Je kan er als ouders bijna niets aan doen. Het merendeel van de dag ben je er niet bij en hoor je dus niet wat er allemaal uitgekraamd wordt. Jongetjes bij zoon op judo die in de kleedkamer als losgebroken wilden, gillend en oerschreeuwen slakend, er een welgemeende alom bekende gévédé en iets met je-zus uitgooien. Het doet gewoon pijn aan je oren. Het staccato straattaaltje, brrrrrr.

Wil echt geen moraalridder (-prinsesje) zijn hoor maar het is toch gewoon een feit dat de kindertjes van tegenwoordig nogal “welbespraakt” zijn? Ahum…

Wat vind jij van het huidige taalgebruik van onze jonge kinderen?

Geschreven door: MamaJo, moeder van een zoon van 7, zelf 42 jaar oud en getrouwd met man. Stiefloeder van twee meiden van 16 en 18. Vrouwtje van een oude poes en een jonge hond. Blogt op haar eigen blog “Home is where the magic happens”.