Lang leve de vrijheid

Langzaam gaat de wereld weer open. Rekening houdend met een kleurpalet mogen we weer op reis, de terrassen zijn geopend en kinderen van de middelbare scholen mogen eindelijk weer naar school. Positief want ineens is het weer lang leve de vrijheid.
Dat dachten wij ook en vol goede moed stapten we op de fiets. We bezochten strandclubs in de buurt waar wij neerploften voor een verfrissend drankje. Djazz leefde zich uit op de trampoline en de meiden vermaakten zich in en bij het water.

“Mama, waarom heb jij ijsklontjes in je drinken en ik niet in mijn chocomel?” De serveerster vond het schattig en even later had Djazz chocomel met ijsklontjes erin. Hij had de zandbak ontdekt en hij had het warm. “Lekker fris he,” zei Djazz, terwijl hij de ijsblokjes die over zijn nek, zijn benen en zo te zien ook door het zand gegleden hadden in mijn hals probeerde te duwen. “Ja heerlijk Djazz, ga maar weer lekker terug naar de zandbak.”

De zandbak, wie die ooit bedacht heeft zal mijn vriend nooit worden, maar voor hem is dit de hemel op aarde. De leukste vakantie was voor Djazz waar we een kleine zandbak voor ons huisje hadden. De rest van de vakantie kon hem gestolen worden. Zijn school heeft natuurlijk ook een zandbak. Een hele grote zelfs. Hij moet nog leren dat hij niet met zand naar andere kinderen mag gooien met een schep mag meppen of de creaties van zijn klas- danwel BSO-genoten mag vernielen, maar ‘hij kan zo heerlijk in de zandbak spelen.’ ’s Ochtends trek ik hem schone kleren aan zodat hij niet met vlekken naar school gaat en ’s avonds haal ik hem op en moet ik twee keer kijken dat ik niet het verkeerde kindje meeneem. Die van mij was toch echt blank en schoon toen ik hem bracht. “Gelukkig heeft mama een wasmachine” hoor ik dagelijks en steevast zet ik hem daarna onder de douche waar het heldere water warempel mijn zoon weer tevoorschijn tovert.

Thuis heeft hij geen zandbak. Iets met mama die daar allergisch voor is, maar wel een speelhuisje met een glijbaan. Onder de glijbaan ontstond zijn groentetuin. Iedere geplukte (lees: verwelkte) bloem, elk stuk onkruid dat Djazz waar ook ontmoette, kreeg bestemming groentetuin. Niks groeide, het werd een dorre toestand maar Djazz zijn enthousiasme werd alleen maar groter. Omdat mama wel het een en ander herkende in deze vrijheidsbuiter, besloot ik hem een paar echte plantjes te kopen. Nu heeft hij een eigen aardbeienplant waarbij elke dag gecontroleerd moet worden of de gele vruchtjes nou eindelijk groot en rood genoeg zijn om er een milkshake van te maken. Daarnaast groeien een basilicum en een muntplant waarvan mama geen thee mag maken (die is van miiiiiijjjj). Een windmolentje met een lampje op zonne-energie (duurzaamheid kun je niet vroeg genoeg leren) en Djazz heeft een tuin om trots op te zijn. Het is de tuin die hoort bij zijn huis. Dat was saai dus is helemaal opgeleukt met felle kleuren van het stoepkrijt en aan de binnenkant hangt een fotolijstje om het knus te maken. “Kom je bij mij op bezoek mama?” roept meneer vanuit zijn kleurrijke optrekje.

Het huis is te klein voor mama. Ze zwaait en kijkt verliefd naar haar zoontje terwijl ze dagdroomt over de naderende vakantie. We gaan naar Corfu aan het strand van Griekenland en daar wacht Djazz de grootste zandbak die hij ooit gezien heeft. Zijn zusjes hebben nog nooit gevlogen dus ook voor hen wordt dit een heerlijk avontuur. Ik ben het met Djazz eens, er is niks lekkerder dan het buitenleven, voor mij mag de zomer nog heel lang duren.

Door: Sonja

Sonja, bouwjaar 1974 en moeder van Mindy (2007), tweeling Jodi en Evy (2009) en charmeurtje Djazz van 2016. Gelukkig getrouwd en 32 uur per week werkzaam als marketingspecialist bij een touroperator & maatwerkspecialist. Zij neemt ons, in haar blogs, mee in haar leven als trotse mommy van 4 kinderen. 

Volg jij Mommyonline al op Instagram?