“Zijn ze van u?” “Ja”, antwoord ik. “Geweldig, mijn dochter heeft óók twee tweelingen. In iets meer dan 2,5 jaar tijd had ze vier kinderen!”. Oke, deze mevrouw denkt dus serieus dat Laurie en Jula tweeling zijn. Laurie had ze alleen maar zittend in de supermarkt-kar gezien en Jula (die weigert überhaupt ergens in stil te moeten zitten) liep er vrolijk achteraan. Wellicht dat ze het daarom niet helemaal goed had ingeschat. Even later vroeg ze naar hun leeftijd. “Oh, het is geen tweeling?”.

Dat het geen tweeling is, is duidelijk te zien. Het scheelt toch zeker 20 centimeter en 3,5 kilo. Maar het zijn er wel twee onder de twee! En dat lijkt tegenwoordig wel een rage. Hoe ik zelf op het idee ben gekomen ze zo vlak achter elkaar te doen?! Geen idee. De zwangerschap was verschrikkelijk, de bevalling en het herstel verliep niet bepaald soepel en Laurie was een echt handenbindertje. Maar mijn vrouwelijk hormoonstelsel had zijn werk goed verricht: zo snel mogelijk alles vergeten!  Dus was ik 10 maanden na de bevalling van Laurie weer stralend (NOT!) zwanger.

Een rage dus. Overal waar ik kom zie ik ze, lotgenoten! De een vermoeider dan de ander. Vooral op vakantie heb ik een aantal lotgenoten gesproken. En eigenlijk iedereen ervaart het hetzelfde. Druk, druk, druk én vermoeiend. Natuurlijk is er altijd baas boven baas. Waar de meeste stellen na twee achter elkaar een aantal jaar bij moeten komen van de shock, zijn er ook die de derde er ook maar gelijk achteraan doen. RESPECT! Zoals manlief altijd zegt: “mensen met twee kinderen na elkaar zien er al vermoeid uit, maar met drie zien ze er totaal uitgeleefd uit :D”.

Tijdens het eerste levensjaar van Jula heb ik mij regelmatig afgevraagd: “hoe ga ik dit nu weer doen?”. Je komt handen te kort. Waar Jula nog niet altijd begrijpt dat ze niet de toren van haar zus om moet gooien, de bladzijden uit Laurie’s favoriete boekje moet scheuren, of haar nieuwe schoenen in de wc moet gooien, snapt Laurie nog niet goed genoeg dat Jula te klein is om dat te begrijpen. Kortom: een pedagogische uitdaging!

Een tijd geleden keek ik naar het programma ‘Oei ik groei!’ van het gelijknamige boek. Hierin kwam een moeder aan bod met twee peuters die weinig in leeftijd verschillen. Ze is totaal uitgeput en vraagt professor Frans Plooij om opvoedadvies. En daar kreeg ik zomaar mijn antwoord op waarom het soms onmogelijk is om twee kleintjes tegelijk op te voeden. Het is helemaal niet zo bedoeld!

Waar vrouwen vroeger misschien wel meer kinderen kregen, zat er vaak meer tijd tussen. Door tijden van voedselgebrek, waren vrouwen lang niet altijd even vruchtbaar. Daarnaast zal het percentage miskramen en doodgeboortes in die tijd ook wel hoger zijn geweest. Als je naar de natuur kijkt, zoals apen, baren zij eens in de 4 à 5 jaar! Pas als het ene jong zelfstandig is en niet meer volledig afhankelijk van zijn moeder, komt er een nieuw jong.

Volgens professor Frans Plooij was het dus helemaal niet zo gek dat deze moeder de opvoedtaak niet goed aankon. Natuurlijk had hij nog wel een handjevol pedagogische adviezen om ook deze moeder weer vol vertrouwen aan haar opvoedtaak te laten beginnen. Maar na vier jaar studie Pedagogiek en de ene na de andere ‘supernanny’  heb ik daar niet zo goed meer naar geluisterd.

Conclusie? Kinderen zijn leuk, fantastisch, geweldig….én vermoeiend. 1+1 = 3….of met twee achter elkaar misschien wel 4?! Als ik weer eens met een zindelijke peuter op de wc zit, die gilt dat ik haar broek omhoog moet doen terwijl er een huilende dreumes aan mijn broek hangt, denk ik weer even terug aan Frans Plooij: het is helemaal niet zo gek dat ik nu gek wordt!

Ik ben Simone Moret, 28 jaar oud, moeder van Laurie (2) en Jula (1). Ik ben
10 jaar samen met mijn man Lex en in 2012 zijn we getrouwd. Lees hier meer over mij