Soms vraag ik me af waar ik het allemaal voor doe. Ik sloof me uit, cijfer mezelf weg en heb er werkelijk alles voor over om mijn kinderen klaar te stomen voor de toekomst. Mijn eigen belangen zijn al jaren geleden naar de achtergrond geschoven. Ik ben gestopt met werken om thuis te zijn voor de kinderen. Ik rijd gemiddeld vier keer per dag heen en weer naar school om ze te halen en brengen. Ik smeer hun brood, kook hun eten, ontvang hun vriendjes en probeer het gezellig te maken. Ik maak tijd om ze naar een sport te brengen, huiswerk met ze te maken en ruim hun rommel op. Ik verschoon hun bedden, was hun kleren, kortom mijn leven draait grotendeels om de kinderen. Reden genoeg om gewaardeerd te worden toch?

Voor de kinderen is het allemaal geheel vanzelfsprekend. Daar zijn mama’s voor, dat hoort bij hun taak, niks bijzonders. Sterker nog, wat hen betreft hoeft het allemaal niet zo, ze zouden het veel liever heel anders zien.
Ze willen helemaal niet naar school gebracht worden, ze zouden veel liever lekker thuis blijven. Ze willen niet geholpen worden met hun huiswerk, ze willen dat jij het gewoon voor hen maakt. Ze willen niet dat je hun brood smeert, ze willen snoep, chips en chocolade voor hun ontbijt. Ze willen niet dat je hun vriendjes thuis ontvangt, ze willen dat je ze meeneemt naar een pretpark. Ze willen niet dat je hun rommel opruimt, ze willen juist dat je het laat liggen zodat ze het niet eerst uit de kast hoeven halen voordat ze gaan spelen. Ze willen niet dat je hun bedden verschoont, ze willen helemaal niet naar bed, ze willen lekker lang opblijven en in slaap vallen op de bank. Ze willen niet dat je hun kleren wast, ze willen lekker vies zijn en als het te vies is dat je dan gewoon nieuwe koopt.

Je kunt je uitsloven en wegcijferen totdat je een ons weegt en jezelf wijs maken dat het allemaal o zo goed doet, de kinderen zien dat heel anders. Als je geluk hebt dan houden ze zich een beetje in omdat ze mama niet graag verdrietig zien, als je pech hebt dan interesseert ze dat geen drol en mopperen ze aan een stuk door. Het leven van een moeder gaat niet over rozen. Als je als moeder op complimentjes zit te hopen dat kom je van een koude kermis thuis. De moeder van dat ene vriendje die is hoe dan ook veel aardiger dan jij, van haar mag veel meer en jij bent veel strenger.

Vooral zoonlief lapt alle beleefdheidsetiketten aan zijn laars en is regelmatig pijnlijk eerlijk. Hij steekt het niet onder stoelen of banken dat hij veel liever ergens anders zou wonen bij die andere, veel lievere moeder van zijn vriendje…