Jij schrijft nooit over meisjes hoorde ik laatst van iemand. Eigenlijk best wel raar. Je hebt vier jongens en in geen van jouw verhaaltjes lees ik iets over vriendinnetjes. Of wil je dat soms privé houden. Misschien zou ik dat wel doen als ze inderdaad een vriendin zouden hebben. Wie weet houden ze hun vriendinnen wel privé omdat ze niet willen dat ik er over schrijf. Maar zover ik weet hebben ze op dit moment geen vriendin. Geen van allen. Af en toe hoor ik wel regelmatig een naam voorbij komen maar vaste verkering hebben ze niet. Of er moet wel heel veel langs me heen gaan.

Soms ben ik wel een beetje angstig. Vier zonen betekent in het gunstigste of ergste geval,vier schoondochters. Vier meisjes, met wie je graag goed zou willen kunnen opschieten.
Je zoon vindt haar leuk. Dan zou het heel vreemd moeten lopen dat jij haar niet leuk of aardig vindt. Toch werkt het niet zo, ook al gaan de meeste verhalen over schoonzonen en schoonmoeders. Volgens mij zijn er ook een enorme hoeveelheid schoondochters die niet met hun schoonmoeder overweg kunnen.

Toch lijkt het me wel wat hebben. Dat straks als het ooit zover komt ik met iedere schoondochter overweg zou kunnen. Al mijn kinderen zijn totaal verschillend. Krijgen daarom  ook verschillende vriendinnen met uiteenlopende karakters. Beter ook. Stel je voor dat er straks vier dezelfde types op de bank zitten. Volgens mij ben je dan snel met elkaar uitgepraat. In ieder geval zal ik proberen me zelf te blijven en hoop dat zij dat ook doen. Als iedereen elkaar in zijn waarde laat moet het wel goed komen.
Als je familie bij je vriendenkring hoort mag je je zelf wel heel gelukkig prijzen.

Soms ben ik stiekem wel eens jaloers op mijn schoonzus die een heel erg goede band heeft met haar dochters en schoondochters. Ook met haar zusters, waar ze regelmatig wat leuks mee onderneemt . Bij de weekendjes weg met zusjes en dochters ben ik altijd buiten schot gebleven. Een soort buitenbeentje. Gelukkig heb ik daar dan weer mijn eigen moeder en schoonzus voor.
Ze zijn altijd aardig. Toch heb ik altijd het gevoel gehad er niet helemaal bij te horen. Niet dat ik ze dit verwijt. Ze hebben er waarschijnlijk nooit zo bij stil gestaan. Misschien wel gedacht dat ik er geen behoefte aan had. Maar ze hadden me in ieder geval toch wel één keer mee kunnen vragen. Heel ergens, heel diep en heel ver weg steekt dat toch wel een heel klein beetje.