Het was heerlijk weer de afgelopen dagen. Het lijkt al wel hoogzomer. Dus besloten mijn dochter Zoë en ik , dat het tijd was om te gaan roeien. Door onze grachten in Amersfoort. We hebben een geweldige opblaasboot , want een houten roeiboot, past helaas niet in onze gemeenschappelijke bergruimte. Beter ook van niet, anders zouden we die boot namelijk steeds zelf op moeten tillen. Wat voor mijn Fibromyalgie niet bevorderlijk zou zijn. Ook voor een meisje van bijna 13 met nog niet al te grote spierballen, wordt dat minder.
Mijn dochter beweerde dat de boot lek was, en ik beweerde dat hij langzaam leeg was gelopen. Na het oppompen van de boot stond een ding, als een paal boven water. Hij was niet lek, maar hij was langzaam leeg gelopen. Jippie!! We konden gaan varen, zonder eerst de boot te hoeven plakken! Nou moet ik er eerlijkheidshalve bij zeggen, dat mijn dochter kapitein en stuurman tegelijk is, op ons schip. Dit geheel en al, door mijn altijd pijnlijke spieren. Maar haar hoor je niet, want mevrouw de kapitein loodst me overal doorheen, en net zo vaardig, erlangs heen. Meestal heeft ze van te voren al een route bedacht. Deze routes van haar door, of om de grachten, duren gemiddeld vijf uur! Langer wil ik onze drie honden ook echt niet alleen laten. Ze begint zo enthousiast te roeien, dat ze na 2 uur al vergeet ,dat ze helemaal zelf terug zal moeten zien te komen. Moeders doet hooguit een paar mislukte pogingen, met de peddels op het water… Soms reageert vanaf een brug iemand tegen mij, zo van “Lekker lui hé vandaag..? Ik zeg dan lachend iets terug in de trant van,:”de jeugd moet het nog leren” mijn dochter lacht dan trots, zij heeft toch maar mooi, een eigen vervoersbedrijfje.
Voorbij een tunnel wat verder op in de gracht, neemt ze haar welverdiende pauze. Ze neemt een grote slok van haar milkshake. Het is prachtig al die tuinen, aan de gracht en het vele groen, en ik begin spontaan hardop te zingen, als ik me onbespied waan.” Does he love me, I wanna Know”. De Shoop-Shoop song : Vroeger zong Good old Cher het al.
In een ruk trekt Zoë de capuchon ver over haar gezicht. Ik zie het nu ook, het schaamrood staat op mijn kaken, en ik schiet in de slappe lach. Zoë der capuchon beweegt op en neer van het lachen. Nu begint ook het volle balkon, te gieren!!!! Ik had een privé concert gegeven…Ze verbaasden zich over het meisje in de capuchon. Maar ze vonden het gelukkig heel vermakelijk, en lachten zich krom. Zoë had door de slappe lach, geen kracht meer voor de peddels, heel langzaam bliezen we de aftocht.Ik zei stoer, dat ik een ander keertje nog weer kwam zingen voor ze. Ze bleven lachen op het balkon, en wij ook, want wat maak je allemaal niet mee, tijdens een roeitocht door de grachten van Amersfoort.