De Peuterpubertijd. In het Engels staat deze periode ook wel bekend als ”The Terrible Two’s”. En niet voor niets terrible, want dit is de periode waarop jouw kleine, lieve, snoezige drolletje kan veranderen in een ware tiran. Met nadruk op: kan! Want sommigen van ons kunnen worden gespaard van deze periode. Ik ben daar niet een van.
Nee, mijn lieve Jayden is een peuterpuber. In december wordt hij pas twee jaar maar mijn jongen is een pittig brokje peuterpuber. Dit zag ik natuurlijk helemaal niet aankomen, met het liefste kind wat ik ooit heb mee gemaakt. Want iedere keer als ik visite kreeg van een mede mama, kreeg ik te horen wat voor een lief, rustig en fantastisch kind ik wel niet heb. ”Net of je helemaal geen kind hebt!” Iedereen stond versteld hoe mijn lieverd zich uren kon vermaken met zijn autootjes, en vrolijk rond hupste. Hoe hij braaf en geduldig zijn prakje naar binnen werkte en elke avond (en twee keer overdag!) gewoon braaf na een kusje ging slapen zonder schreeuw- en janktaferelen. Ik kon alles gerust op tafel laten staan, een simpele ”Nee, Jayden” was voldoende voor hem om zich om te draaien en iets anders te zoeken waar hij zich mee kon vermaken.
En hoewel hij nog steeds mijn liefje is, mijn wondertje en het mooiste poppetje in mijn leven, kan ik hem soms wel achter het spreekwoordelijke behang plakken. Jayden vindt namelijk dat, nu hij zelf kan lopen, hij geen mama meer nodig heeft. Nee mam, ik ren liever zelf de weg over, en als je mijn handje toch vastpakt ga ik gewoon zitten totdat je loslaat. (Tenzij ik een drempel zie, want dat durf ik eigenlijk stiekem nog niet zo heel erg goed.) Ook bij het eten is deze jongen te groot voor hulp. Ik krijg geen lepel of vork zijn mond in geschoven zonder een uitgebreid (en luid, mag ik daaraan toevoegen) protest. Nee, ik mag het bestek niet eens aangeven! Meneertje pakt het zelf wel. Dat vervolgens het eten overal zit, behalve in zijn buikje vindt hij dan niet zo erg. Want hij heeft het tenminste zelf gedaan.
Typische symptomen van een klein dreumesje dat verandert in een echt kind zou je denken. Maar daar houdt het niet op bij mijn kleine rebel. Bij een bui gooit hij met al zijn speelgoed en schreeuwt al zijn boosheid zo uit zijn longetjes. Als hij iets in zijn koppie heeft, dan zal dat hoe dan ook lukken. Lukt het niet, dan mag je je bergen voor een luchtalarm.
Dit, en nog wat dingen blijken een fase te zijn. Mijn schoonmoeder noemt dit ‘de eerste koppigheids fase’. En sommige kindjes hebben dit wat heftiger, maar dan is schijnbaar de grote mensen pubertijd iets milder. Nou, laten we dat maar hopen!
Want ook al is Jayden af en toe een kleine dictator met lichtelijke woedeaanvallen, het is nog steeds een lief kind. Ik kan nog steeds overal met hem naar toe, en hij gedraagt zich prima. Ik persoonlijk denk gewoon dat Jayden een beetje gefrustreerd is. Hij wil al zo veel doen, maar zijn kleine lijfje staat gewoon niet alles toe. Ja, daar zou ik ook boos van worden! En het is vervelend als je iets duidelijk wilt maken, maar niemand verstaat je of begrijpt wat je zeggen wilt!
Wat dat betreft is Jayden niet lastig, maar zien we gewoon dat Jayden heel erg op mama lijkt. Zit het in mijn kop, zit het nergens anders. Ik zet alles op alles om te bereiken wat ik wil, en als dat me niet lukt, ik faal of iemand probeert in mijn weg te staan, word ik boos. Zelfs ik gooi wel eens met spullen, en schreeuw en scheld de hele boel bij elkaar (afhankelijk van de situatie uiteraard). Doen we dat op onze eigen manier niet allemaal?
Dus ook al is het soms knap vervelend, ik ben juist verschrikkelijk trots op mijn kleine doorzetter. Hij heeft een pittig staaltje karakter in zijn mars, en daar zijn niet alle kleintjes mee gezegend. En als hij die koppigheid en doorzettingsvermogen goed gebruikt kan hij het nog ver schoppen in dit wereldje. Ja dames en heren, laat het leven voor Jayden maar komen!