“Zeg, rijdt u de volgende keer op het fietspad, zo ben je toch geen voorbeeld voor je kind!”

Ik kijk om me heen en zie geen ‘blauwe jassen met politiepet’. Pfff, gelukkig geen prent, blaas ik bijna opgelucht uit .
Maar, voordat ik mijn laatste restje opgeluchtheid uit kan ademen, kijk ik midden in het gezicht van een vrouw van middelbare leeftijd met een nogal woeste blik in haar priemende ogen.
Ze gaat me niet met rust laten, voordat ze haar gram heeft gehaald, realiseer ik me.

Oké, mea culpa; op de stoep fietsen, hoort natuurlijk niet.
Wel sluit ik me netjes aan achterin de rij (en trek een nummertje en piep ik nooit voor hè 😀 ),
sta op voor de oudere mens in het openbaar vervoer, ik rook niet, ik drink niet, ik wacht netjes mijn beurt af, ik lieg niet, ik neem de trap in plaats van de lift, ik ben niet verslaafd, ik maak tijd voor mijn kids, ik scheld haar niet uit en ook bemoei ik me niet met haar zaken.

“Wilt u zich alstublieft misschien de volgende keer even met uzelf bemoeien” (lijkt me al lastig zat, dit even onder ons gezegd en gezwegen natuurlijk), is het enige zinnige wat ik uit kan brengen.
Trouwens, is deze beleefde en vriendelijke reactie soms geen voorbeeldig voorbeeld voor mijn kinderen 😉
Laatste stukje opluchting blaas ik uit en haal heel netjes en keurig op tijd mijn kind van school.

Tja, nobody is perfect natuurlijk!