Vrouwen zullen er ongetwijfeld ook last van hebben maar het lijkt toch vooral een mannending te zijn. De blijkbaar onweerstaanbare, en voor de tegenpartij vooral onuitstaanbare, neiging om hoe dan ook en al slaan ze overduidelijk de plank volledig mis, toch altijd gelijk te willen krijgen. En ook hier bij ons in huis leidt dat regelmatig tot lachwekkende stellingen en vergezochte, zelfverzonnen feiten.

Laatst, toen ik opperde dat het misschien het overwegen waard was om mijn auto komende winter van winterbanden te voorzien omdat de B-weg waar wij aan wonen iedere winter steevast verandert in een ijsbaan, was ik weer getuige van een knap staaltje “ik heb gelijk, zo niet dan toch” van mijn echtgenoot. Dat mijn man niet zou staan te springen om winterbanden onder mijn auto te leggen daar had ik al op gerekend. Winterbanden kosten geld, teveel geld als het aan mijn man ligt. Ik wist dus dat ik met een overtuigend pleidooi moest komen om hem de noodzaak ervan in te laten zien maar ik ging er vanuit dat, dat wel goed zat. Want hoeveel overtuigend bewijsmateriaal zou een man nodig hebben als het de veiligheid van zijn eigen vrouw en kinderen betreft. Dus alleen het gegeven al dat zijn vrouw met zijn kinderen vier keer op een dag heen en terug over een spekgladde weg naar school moet, zou toch wel reden genoeg zijn om in de buidel te tasten… Nou, niet dus.

Ik weet dat mijn man heel inventief en creatief is als hij zich ergens onderuit wil praten maar deze pleidooi vond ik persoonlijk wel heel sterk. Man wist namelijk in een paar zinnen het grote voordeel van winterbanden om te zetten in hun grootste en levensgevaarlijke nadeel.
‘Winterbanden zorgen dat je vaster op de weg ligt en dan heb je niet meer in de gaten hoe glad het is en ga je alleen maar roekelozer rijden. Ik heb niets met winterbanden, die dingen zijn levensgevaarlijk.’
Ik weet niet hoelang precies maar ik heb hem even afwachtend, met grote ogen en mijn mond een stukje open, aan zitten staren in afwachting van de rest van de grap. Want ja, dit kon hij toch niet serieus menen dus zou hij weldra in lachen uitbarsten en zeggen dat hij natuurlijk, als ik me daar prettig bij voelde, winterbanden onder mijn auto zou leggen. Maar het lachsalvo kwam niet, man was bloedserieus en overtuigd van het feit dat hij een punt had.

Tja en wat doe je als vrouw als je man met zo’n vergezochte stelling aan komt zetten? Dan haal je, nadat je hem eerst smakelijk hebt uitgelachen, wijs je schouders op, trekt een gezicht wat boekdelen spreekt en zeg glimlachend: ‘Ja hoor schat, zo kun je het ook bekijken…’