Wát voelde ik me mooi die dag, de dag van de fotoshoot, voor een artikel in een vrouwenblad. Een halve dag was een heuse styliste bezig met het krullen van mijn haar, een visagist met het oplappen van mijn gezicht, het stylen van de kleding en daar stond ik dan. Voor de camera. Te paraderen. Ik lachte mijn tanden bloot en zat lekker in mijn vel; de aandacht die je tijdens zo’n shoot krijgt zorgt ervoor dat je jezelf oogverblindend waant. De fotograaf was uitermate tevreden en na iedere klik werd mijn haar stijf gespoten met een bus haarlak en mijn make-up bijgewerkt. En ik, ik hoefde alleen maar charmant te staan. Maar ik stond klaarblijkelijk niet charmant. Ik stond voor lul.

Want nu ik mijn foto voor het eerst zie is het eerste wat me te binnen schiet: ik dacht dat ik slank was? De foto is niet groot. De foto is paginagroot. En mijn bovenarmen lijken daardoor op die van Sugar Lee Hooper herself. Ze bungelen er aan de zijkanten bij als spekrollen in een skinny jeans. Oh, wat erg. Ik ben dit niet. Ik ben een hork, en het lullige is, het is overal te koop en iedereen kan dus zien dat ik er afstotelijk uitzie.

Ik observeer de foto nog eens goed – het artikel zelf ben ik pardoes vergeten – en ik bemerk terstond nog meer lelijke dingen. Dingen die me normaliter nog niet eens opvallen als ik ’s morgens na een fuif met holle ogen voor de spiegel sta. Ik dacht altijd dat de bladen hun foto’s overdadig photoshoppen? Is dat dan een illusie of hebben ze mijn foto maar gewoonweg overgeslagen?

Ik heb een groen, mouwloos jurkje aan, het haltertype, met een prijskaartje waar je steil van achterover slaat, maar de prijs die ik nu moet betalen voor het resultaat, is vele malen hoger. Het groen is fris en opvallend, het voorkomt echter niet dat mijn ogen direct naar mijn tanden op de foto worden gezogen. Ik wist al lang dat ik een hoektandje heb die wat uitsteekt ten opzichte van de rest, maar het stoorde me nooit zo, ik vond het zelfs wel wat hebben. Nu komt mijn mond overeen met die van Graaf Dracula. Ik loop naar de spiegel, open mijn kaken en doe een check. Is het echt zo erg? Is dít de keiharde, naakte waarheid waarmee ik de rest van mijn leven moet zien te dealen?

Ik kijk nogmaals naar de foto, in de hoop dat ik eraan gewend raak. Helaas, het beeld lijkt alsmaar afstotelijker te worden. Alles is te. Te veel bovenarmen, te veel tanden, te veel tandvlees, te veel wallen, te veel haar, te weinig kleur in mijn gezicht, te weinig wenkbrauwen en too much tiet. Ik heb honderd jaar geleden nota bene nog een tietenreductie laten doen! Toch, op deze foto, in die groene halterjurk, is het net of ik nog altijd gezegend ben met een cup FF senior, en even denk ik dat die operatie nooit heeft plaatsgevonden.

Mijn krullende lokken maken het geheel enigszins goed, maar de truttige scheiding erin maakt me ouder dan ik ben. Té oud. De legging en de schoenen vind ik wel aardig, ware het niet dat je ze niet ziet; het plaatje is ingezoomd.

Nee, ik ben niet onzeker, ik weet alleen dat het beter kan. Ik vind dat ik er best mag zijn en ik vind dat ik meestal best leuk op de foto sta. Ik ben blij met mijn huid, die na 36 lentes en duizenden after party’s nog niet veel rimpels of groeven vertoont, ik heb een dikke, volle bos glanzend haar, geen cellulitis of putjes en ik pas na twee zwangerschappen nog altijd in maat 38, soms zelfs nog maat 36. Maar voor het eerst in mijn leven vind ik mezelf lelijk; met deze foto keldert mijn eigenwaarde met een rotgang naar beneden tot het niveau van een minderwaardigheidscomplex. En dan te bedenken dat dit kennelijk de beste kiek is!

Het liefst zou ik iedereen het artikel willen laten lezen, want het verhaal op zich is leuk, maar ik durf niet. Alleen mijn zussen vertrouw ik het artikel toe. Ik sms ze beiden om te zeggen dat het in de winkel ligt. Om hen een beetje voor te bereiden op het ergste, sms ik voor alle zekerheid dat de foto afschuwelijk is. Later op de dag belt mijn zus M. en ze beaamt wat ik haar reeds sms’te: ‘Je hebt gelijk. Je lijkt wel 45,’ roept ze bloedserieus en ze bevestigt tevens al het bovenstaande. En M. is een eerlijk mens. Zie je wel, ik ben niet onzeker of blind, ik overdrijf niet, ik zie het goed. Te goed. En ik kan derhalve niet anders dan antwoorden dat ik het roerend met haar eens ben. Dat mijn jongste zusje überhaupt niet belt, zegt meer dan voldoende. Gelukkig weet M. me nog gerust te stellen.

‘In het echt oog je echt héél anders. Véél frisser, jonger en bovenal slanker.’

Godzijdank. De naakte waarheid.