Je bent hier
Home > Columns > Een roze bril

Een roze bril

Sinds een half jaar speelt de invloed van de orthopediste een belangrijke rol in het leven van mijn oudste dochter. Deze specialiste onderzoekt en behandelt het oog wanneer er sprake is van slechtziendheid, scheelzien of iets dergelijks.
Na de laatste controle op het consultatiebureau bleek dat Oudste een aanzienlijk verschil had in het zicht van haar beide ogen. Dat uitte zich zo:
‘Wat zie je hier?’ vroeg de wijkverpleegkundige terwijl zij met een stok wees naar de afbeelding van een auto.
‘Een eend?’ zei Dochter van wie het ene oog van de buitenwereld afgesloten was door middel van een witplastic bril met één opening.
‘En deze, wat wijs ik nu aan?’ zei ze met een frons tussen haar wenkbrauwen.
‘Een poes?’ Het was een bal.
Haar andere oog bleek er, na omkeren van de Lady Gaga-achtige bril, gelukkig een stuk beter voor te staan.
‘Zijn er oogproblemen bekend in de familie?’ vroeg de medewerkster.
‘Ja, haar vader had een lui oog,’ zei ik, iets dat nog altijd te zien is.
We kregen een doorverwijzing en maakten onze opwachting in het plaatselijke oogziekenhuis. Sindsdien gaat Dochter door het leven met een bril. Een roze, dat spreekt voor zich.
In het begin was ze er dolblij mee en wilde ze het ding amper afdoen, ondanks het gegeven advies dat ze alleen tijdens het lezen of televisiekijken gebruik van het hulpmiddel diende te maken, maar de laatste tijd was de corrigerende blikvanger een stuk minder populair. Was het nieuwe ervan af? Of, dachten we, misschien was het de angst het glazige montuur te verliezen, wat een keer het geval was na een gymles bij een activiteit waarbij ze de bril beter af kon zetten en ze deze vervolgens vergat mee te nemen. Nooit vonden we de prijzige accessoire meer terug en we waren gedwongen een nieuwe aan te schaffen die gelukkig nog binnen de vergoeding van onze peperdure zorgverzekering bleek te vallen.

Kort geleden moest Oudste ter controle verschijnen op de oogpoli, iets dat elk half jaar herhaald dient te worden. Ditmaal kreeg ze de hardplastic bril over haar roze montuur geschoven en moest ze cijferreeksen opsommen. Dit verliep niet geheel zoals gehoopt
‘Het verschil tussen beide ogen is iets toegenomen,’ zei de orthopediste. ‘Ik raad aan de bril veel vaker te gebruiken. Alleen bij het buitenspelen en tijdens de gymlessen hoef je ‘m niet op, hoor,’ vervolgde ze tegen Oudste. ‘Het oog moet echt gaan werken en daar is die bril voor nodig, anders zijn we gedwongen over te gaan naar deze pleisters en dat moeten we proberen te vermijden.’
Dochter keek geïnteresseerd naar de vrolijke, felgekleurde ooglapjes. ‘Heb je het gehoord?’ greep ik snel in. Ze knikte.
Nu probeert ze elke ochtend opnieuw haar bril te vergeten.

One thought on “Een roze bril

  1. Mijn dochtertje heeft sinds een weekje een roze/paars bril en ik moet zeggen, het is voor ons allemaal even wennen, met name voor haar natuurlijk. Nadeel vind ik dat de glazen zo snel vies worden, ze kan er ook niet van afblijven. Zo als ik al schreef, het is voor haar wennen. Een bril draag je niet voor niets, dus even doorzetten.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Top