Als kind dacht ik angst te kennen door vanuit mijn deuropening een aanloop te nemen en in mijn bed te springen. Wie weet lagen er monsters onder het bed die naar mijn voeten grepen.
Of zonder eten naar bed omdat ik weer eens niet had geluisterd naar mijn ouders. Dat was angst.
Als student op kamers was angst voor mij niet slagen voor een toets, niet uitkomen met mijn geld en de laatste week op brood met pindakaas leven. In die periode had ik ook autorijles. En als eerste moeten wegrijden bij een heuvel met een rij auto’ s achter mij. Ja, dat was angst. Dacht ik.

Angst is een natuurlijke reactie bij gevaar. Maar de angst die wij vandaag de dag wel eens voelen, is dat gebaseerd op reëel gevaar? In de meeste gevallen niet. Het betreft vaak angst voor de ‘wat als’ scenario’s. En die zijn ook nog eens verre van reëel.
Nu ik moeder ben, kan ik lachen om de dingen waar ik vroeger bang voor was. Gaf het mij toen een serieus angstgevoel, nu weet ik dat het nergens voor nodig was.
Het enige waar ik nu nog wel eens bang voor ben is dat mijn dochter iets overkomt of tekort komt. Dat zij haar ouders ooit zal moeten missen of dat zij niet gelukkig zal worden.
Ineens is er geen angst meer om jezelf, maar om een ander. Angst voor je kind om precies te zijn, want bang zijn voor iets wat je zelf overkomt is niet meer belangrijk. Nee, alles draait om je kindje die je zo goed mogelijk wilt beschermen.

Ik werd altijd een beetje boos als mijn ouders mij opdroegen om op een bepaald tijdstip thuis te zijn van het stappen. Hoe konden zij mij dit aandoen? Dan begint de gezelligheid pas! Doen ze dit expres?
Nog bozer kon ik worden als ze zeiden dat ik het later met kinderen nog wel eens zou begrijpen. En ja, dat doe ik nu. Heel cliché.
Maar toch heb ik wat geleerd van de bezorgdheid van mijn ouders. Als zij die niet hadden gehad, had ik ook niet gevoeld hoe zuinig zij op mij waren, hoe bijzonder je bent als kind.
Soms wens ik dat ik weer de angsten zou hebben die ik als kind had, angst voor monsters of straf is toch beter te behappen dan benauwd te worden bij de gedachte dat er iets met je kind gebeurd.  Dat zij op een avond niet thuiskomt, dat ze een keer zal verdwalen of met een vreemde weggaat. Maar ook die kans is heel klein en bijna te verwaarlozen. Laat ik er het beste van maken en een gezonde portie bezorgdheid ontwikkelen gedurende de tijd.
Loslaten, maar toch op de achtergrond blijven. En vertrouwen dat het allemaal goed komt.
En ook ik zal tegen Sarah zeggen dat ze de regels nog wel een keer gaat snappen als zij later kinderen krijgt, want dat is gewoon zo.

Ik ben Geertje Boekhouder, een 29 jarige positieveling met blauwe ogen en wonend in Ede. Sinds maart 2014 ben ik de trotse moeder van mijn dochtertje Sarah.  Naast moeder ben ik ook hartpatiënt. En dat is pittig, maar ik zie het ook zeker als een uitdaging. Van oorsprong ben ik verpleegkundige  maar daarnaast ligt mijn passie in schrijven, lezen en snuffelen op blogjes en online magazines. Zodoende heb ik Mommyonline gevonden! Tevens heb ik een enorme zwak voor make-up, mode en gadgets en daar steek ik mijn neus dan ook graag in.