Je bent hier
Home > Columns > Column Karina | Met mijn “wekker” naar de tandarts

Column Karina | Met mijn “wekker” naar de tandarts

Niet dat ik de man in kwestie niet aardig vind maar voor mijn plezier zit ik er nooit. Ongeacht hoe uitbundig de lente ook aanwezig is in de ogen van zijn assistente, ik heb de mijne meestal stijf dicht als ik in de stoel ligt. Gelukkig had ik mijn controle en behandeling al achter de rug maar gisteren was het de beurt aan mijn dochter om geboord en gevuld te worden. Behoorlijk zenuwachtig was ze en als mijn dochter zenuwachtig is dan gaat ze praten, vooral veel praten en behoorlijk onzinnig praten ook.

Bij de controle, die al weer enkele weken achter de rug is, kregen ze haar stil… bijna althans. Maar ja, praten terwijl je een fluoridegebitje in je mond hebt valt dan ook niet mee. Drie minuten lang heerste er een ongewone, haast serene stilte. Ik heb nog gevraagd of ik niet een paar van die gebitjes mee mocht nemen voor thuis maar helaas…

Maar dit keer was het tijd voor het serieuze werk. Er moest gevuld worden en na even zenuwachtig dimdammen besloot dochterlief toch maar voor de zekerheid, twee van de drie gaatjes te laten verdoven. Met een benauwde blik keek ze naar de tandarts en vooral naar de spuit en die enorme naald die hij in zijn hand had. Ondertussen kakelde ze aan een stuk door. Zelfs terwijl de tandarts aan het verdoven was bleef ze kletsen, vooral dom kletsen en dito vragen stellen. Sterker nog, zelfs tijdens het boren, terwijl ze haar mond toch behoorlijk vol had zitten met watjes, afzuigapparatuur, een boor en niet te vergeten de vingers van de tandarts, bleef ze praten. Als een wekker maar dan zonder stopknop. Zo af en toe leek de “snooze” functie te zijn ingesteld maar dat duurde nooit lang.

‘Ik voel nog steeds pijn hoor, ook aan de kant van de verdoving… Waar is dat ijzertje voor? Waarom doe je watten in mijn mond? Hé, er ligt een hard stukje op mijn tong, kijk!’

Af en toe zette ze even het geluid uit als ik haar streng toesprak en liet weten dat ze té veel praatte maar veel invloed hadden mijn sarcastische opmerkingen niet. Gelukkig liet de tandarts zich niet al te veel afleiden en was de klus toch nog redelijk snel geklaard. Opgelucht kon ze van de stoel af en de complimenten (die vooral politiek correct en beleefd geuit werden maar totaal niet van toepassing waren) in ontvangst nemen.

Met toeterende oren kon ik uiteindelijk, met een, nog steeds kakelende dochter in mijn kielzog, het pand verlaten. Pfff, ik ben blij dat ik er voorlopig weer even vanaf ben… Oh nee help, was het maar zo’n feest. Morgen kan ik dezelfde gang nog een keer maken maar dan met zoonlief. Gelukkig is die iets minder spraakzaam. Niet dat het veel helpt want dochterlief zal morgen ook gewoon van de partij zijn aangezien ik haar niet alleen thuis kan laten. Ik heb nu al medelijden met mijn trommelvliezen en met die van de tandarts en zijn immer lenteachtige assistente evenzeer.

karinaIk ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven

Karina Andeweg
Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven..

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Top