Terwijl ik mezelf belerend hoor praten tegen mijn kinderen realiseer ik mij dat veel van de adviezen die ik geef, direct op mezelf van toepassing zijn. Bijna alles wat ik tegen ze zeg of eigenlijk alles, zou ikzelf ook best wat beter en vaker ter harte kunnen nemen. Kinderen vormen een prachtige spiegel voor ouders die kritisch naar zichzelf durven kijken. Ik hoor het ook vaak als ik andere ouders tegen hun kinderen hoor praten. Of ze nu een standje geven, kritiek leveren of ze een compliment geven, alles is evenzeer van toepassing op henzelf als hun kinderen. Het gaat vaak nog verder dan dat.

Ouders die de prestaties van hun kinderen overdrijven of ze eigenschappen toebedelen die ze niet bezitten, dikken hun eigen prestaties ook vaak aan. Ouders die hun ogen sluiten voor bepaalde eigenschappen van hun kinderen en bewust wegkijken als er iets te zien valt wat ze niet willen zien van hun eigen kind, kijken ook vaak weg als het hun eigen slechte eigenschappen betreft. Ouders die alle negatieve puntjes van hun kind weg weten te relativeren of ze spontaan vervormen in iets positiefs door er een dito intentie aan te plakken, doen dat ook vaak bij zichzelf. Aan de manier waarop ouders tegen hun kinderen praten en tegen hun kinderen doen, kan de oplettende toeschouwer en geoefende luisteraar veel te weten komen over het karakter van de ouder zelf. Alles waar ze hun kinderen op aanspreken betreft in veel gevallen een ontkende dwaling van zichzelf.

Hoe vaak heb ik de afgelopen weken, maanden mijn beide kinderen er niet op gewezen dat ze hun mening soms beter voor zich kunnen houden of dat de discussie aangaan zonde van hun tijd is in sommige gevallen. Minstens zo vaak als ik me heb geërgerd aan de drang van mijn kinderen om zichzelf, tegen beter weten in, te laten horen, ben ikzelf tekortgeschoten op dat vlak. Hoe vaak heb ik erop gehamerd bij mijn kinderen dat ze zich niet stoerder, leuker, mooier of aardiger hoeven voor te doen dan ze zijn. Hoe vaak heb ik niet gepredikt dat ze goed genoeg zijn als zichzelf, inclusief hun slechte eigenschappen en dat ze zich niet druk moeten maken om degene die ze daarom afkeuren. Allemaal zaken waar ikzelf nog het een en ander te studeren heb. Maar gelukkig geldt dat ook voor de positieve eigenschappen die ik in ze zie want ook daarin fungeren zij als een spiegel voor mij. De steeds verstandigere houding van de een, het spontane van de ander, de groei van hen beiden… terwijl ik trots ben op mijn kinderen ben ik ook trots op mezelf.

De oudste laat dingen steeds makkelijker van zich afglijden en trekt zich steeds minder aan van kritiek van derden. In de meeste gevallen neemt hij niet eens meer de moeite om zichzelf te verdedigen maar berust hij in de mening van de ander zonder er verder woorden aan vuil te maken. Het lijkt inmiddels tot hem door te dringen dat de mening van anderen er pas toe doet als die ander iemand is waar hij respect voor heeft en/of tegenop kijkt. Net als ik want ook ik vind het best als mensen kritiek leveren op wie ik ben of wat ik doe maar ik neem uitsluitend de kritiek serieus als ik inderdaad vind dat diegene in kwestie ook daadwerkelijk een betere prestatie heeft geleverd dan ikzelf.  Daarnaast is de manier van kritiek leveren in mijn beleving ook veelzeggend. Levert iemand kritiek op een positieve manier dus met de bedoeling jou iets te leren of heeft de kritiek alleen als doel om jou onderuit te halen, op je plek te zetten en te kleineren. In het laatste geval kun je concluderen dat de kritische persoon in kwestie vooral zelf een gekrenkt ego heeft en het nodig heeft om anderen onderuit te halen in een poging zichzelf iets beter te voelen.

Vooral mijn oudste is enorm gegroeid wat betreft incasseren. Of het nou om kritiek gaat of om tegenslagen, hij laat zich niet zo gemakkelijk meer uit het veld slaan en vergeet in de meeste gevallen zijn eigen verantwoording niet. Zelfspot heeft hij ook genoeg en ook dat heeft hij niet van een vreemde.

Mijn jongste is geneigd om, op korte termijn, heel boos te worden en dito te reageren maar als ze de tijd neemt om de kwestie te laten bezinken dan is ze die woede ook zo weer kwijt. Maar in die paar diep verontwaardigde seconden kan ze soms hele stomme acties uithalen en het zichzelf onnodig enorm moeilijk maken. Ik weet er alles van. Ook ik maak nog regelmatig de fout om op mijn strepen te willen gaan staan om vervolgens mezelf de dag erna en nadat ik het eens even voor mezelf op papier heb gezet, te realiseren dat ik het mezelf vooral onnodig moeilijk aan het maken ben.

Mijn kinderen, ondanks het feit dat ik ze regelmatig achter het behang zou willen plakken, wijzen juist zij mij op de puntjes in mij die nog voor verbetering in aanmerking komen. Ze houden mij dag in dag uit een spiegel voor die soms ongemakkelijk en confronterend is maar in veel gevallen ook heel mooi en in alle gevallen heel verhelderend en leerzaam.

Image Source: motivationalmemo.com 

Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven