Ja maar… en vervolgens komt er weer zo’n verhaal van de een of andere I.W.A.B. (ik weet alles beter) die perse zijn gelijk wil halen. Desnoods onderbouwen ze hun zogenaamde gelijk met wat zelfverzonnen feiten en klinkklare leugens maar gelijk hebben zullen ze. In plaats van de discussie met ze aan te gaan, knik ik bevestigend en stoot ik zo af en toe een loze kreet uit als: “tja, yep, dus…” en met een beetje geluk ben ik snel van ze af. Het grappige is dat ik veel van mijn communicatietechnieken heb geleerd uit de stapel opvoedkundige boeken die ik heb gelezen. Bepaalde volwassen mensen lijken qua gedrag, emoties en ratio ook ergens te zijn blijven hangen in hun kindertijd. Ze stampvoeten als ze hun zin niet krijgen en drammen brutaal door om vervolgens in een hoekje te gaan zitten janken en snikkend en kermend beterschap gaan zitten beloven als blijkt dat ze deze keer echt te ver zijn gegaan.

Dat de tips en trucs uit dat soort boeken heel goed toe te passen zijn op bepaalde volwassenen werd me duidelijk in een vorige relatie. Hij moest en zou altijd het laatste woord hebben en gelijk. Als ik mezelf ging zitten verdedigen kon een discussie eeuwig duren en uiteindelijk nergens toe leiden. Maar als ik er juist niet tegenin ging en zijn opmerkingen als potentiële mogelijkheden aan vinkte, dan was ik binnen een mum van tijd van het hele gezeik af. Loze opmerkingen als: “Ja dat zou best kunnen, daar heb je misschien wel een punt…” deden het wonderbaarlijk goed. Zelfs als hij me met kwetsende uitspraken om de oren gooide in een poging me uit de tent te lokken, liet ik weten dat hij best eens gelijk zou kunnen hebben. “Ja, ik ben misschien wel ziek in mijn hoofd en een bitch en ja, misschien ben ik inderdaad wel minstens zo’n schijnheilig k*twijf als mijn zus, het is per slot van rekening familie toch?” Mijn stoïcijnse houding werkte hem gruwelijk op de zenuwen en mij op mijn lachspieren. In zijn verwoede pogingen om mij uit de tent te lokken trok hij alles uit de kast en ging hij me dus ook vergelijken met mensen van wie hij wist dat ik ze nou niet bepaald hoog had zitten. Terwijl hij door het lint ging, ging ik hem met een vermaakt glimlachje, emotieloos aan zitten kijken. Natuurlijk was het uit nood geboren maar soms moet je roeien met de riemen die je hebt en er het beste van maken toch?

De theorie uit verschillende boeken en de praktijkervaring uit een vorige relatie hebben me geen windeieren gelegd. Nog regelmatig pas ik de technieken toe als ik weer eens met zo’n I.W.A.B. opgescheept zit. Het ene oor in, het andere uit en ondertussen inhoudsloze termen uitbraken als: “Uhu, poeh hé, nou, nou…” Meestal hebben de simpele zielen zelf niet eens in de gaten dat ze hun ‘woorden tsunami’ voor ‘Jan met de korte achternaam’ staan uit te stoten.

Ik heb een boel geleerd de afgelopen jaren. Waar anderen eindeloos en kansloos de discussie aangaan om vervolgens zwaar geïrriteerd en bloedchagrijnig huiswaarts te keren of de persoon in kwestie uit frustratie een blauw luik te slaan, heb ik geleerd mijn schouders op te halen en ze lekker te laten blaten en zich rijk te prijzen met hun zelfverzonnen gelijk. Ik hoef niet iedereen serieus te nemen, zij hoeven mij ook niet serieus te nemen, zij vertellen hun verhaal en ik verzwijg het mijne, gewoon omdat het kan.

Nog even tot slot, ik heb er geen probleem mee om met mensen van mening te wisselen en te verschillen. Ik hou wel degelijk van een discussie op zijn tijd maar dan wel op basis van gelijkheid en niet met een kansloos figuur die maar één ding wil en dat is gelijk krijgen, zo niet dan toch!

Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven.