Voor mijn eerste schrijfsel voor mommyonline.nl zocht ik een spetterende binnenkomer. Zo eentje, waardoor je direct al mijn blogs wilt lezen en mij nooit meer vergeet. Later bedacht ik me dat ik de techniek om met de deur in huis te vallen beter aan een zeer gewaardeerd gezinslid over kan laten…

Bijna drie jaar geleden bezocht ik de verloskundige. Ik was 40 weken zwanger en razend benieuwd wanneer de kleine zich zou aandienen. De vroedvrouw was weinig concreet. Hij kon morgen geboren worden, maar ook over twee weken. Ik kon er haast wel zeker van zijn dat de bevalling vooraf zou gaan aan drie nachten valse weeën. Enigszins bedroefd vanwege dit vage antwoord stapte ik op de fiets naar huis.

Enkele nachten later werd ik getrakteerd op fikse voorweeën. In gedachten telde ik de nachten af, nog twee van dit soort nachten en ik zou het kleintje in mijn armen hebben! Brak van de korte nacht stuurde ik mijn lief naar zijn werk. Onze oudste bracht hij naar opa en oma.

Ik bracht de ochtend door in bed en bad. Als ik me bewoog, begonnen de weeën weer, dus al snel stak mijn inwendige struisvogel de kop op. Zonder beweging keek ik Greys Anatomy, af en toe wegdommelend in een oppervlakkige slaap.

Op een gegeven moment kreeg ik trek. Ik trok wat kleren aan, ging naar beneden en pakte een banaantje van de fruitschaal. De buikpijn werd erg vervelend. Sjonge jonge, zou ik dit nog twee dagen en nachten volhouden? Ik besloot de verloskundige te bellen, misschien had ze een tip voor de pijn. De vriendelijke dame beloofde die middag wel even langs te komen. Ook mijn vriend zou rustig aan naar huis komen.

Krom van de pijn koos ik ervoor te gaan douchen, maar toen de warme stralen mijn zeurende buik lieten ontspannen, moest ik naar het toilet. Zuchtend en ietwat immobiel vanwege mijn omvang droogde ik me af. Plotseling besefte ik dat dit misschien geen normale grote boodschap zou worden… Ik belde de verloskundige nogmaals, informeerde mijn vriend en moeder, legde mijn telefoon weg en nam plaats op het toilet.

Met het gemak waarmee een hoogzwangere dame een drol draait kwam er een prachtig baby’tje ter wereld. Ik ving het glibberende hoopje mens op tussen mijn benen en hield het dicht tegen mijn warme lijf aan, verstopt onder mijn zachte badjas. De baby was erg stil, dus ik controleerde zijn mond en klopte op zijn billen. Zijn zachte kreetjes waren op dat moment een wonderlijk geluid.

Noem het toeval, noem het intuïtie, maar de verloskundige en mijn moeder –met sleutel- kwamen kort daarna bij ons huis aan. Ik belde mijn vriend, die bijna van zijn stoel viel van verbazing: “hoe bedoel je, hij is er al? Maar, maar is alles wel goed dan?”. Voor zijn geruststelling telde ik vingertjes en teentjes van het kleine wonder en ik maakte een foto voor de verraste vader, die ik per MMS verstuurde (we praten over 2010, het pre-WhatsApp-tijdperk).

Kort daarna meldde de placenta zich, die op bed geboren werd. Even later kwam mijn vriend thuis, die zijn rijkdom schoon en verzorgd aantrof in een heerlijk bed. Ons bundeltje geluk lag op dat moment al prinsheerlijk bij me te drinken. Acht en half pond zwaar en een gezonde Hollandse jongen.

Lieve lezers, ik wil jullie graag voorstellen aan Ravi! Mijn prachtige zoon van bijna drie jaar oud. Zoals zijn naam, die “zon” betekent, doet vermoeden straalt hij levensplezier uit. Zo snel als de bevalling ging (18 minuten!) is hij gelukkig niet gebleven. Hij kiest zijn eigen tempo en volgorde om dingen te leren. Lopen zonder te vallen lukt nog niet. Hij struikelde zojuist nog over een deurmat en viel… met de deur in huis!

In mijn volgende blog zal ik jullie aan andere gezinsleden voorstellen.

Ik ben Annemieke samenwonend en moeder van twee kinderen.
In mijn blogs zal ik schrijven over blauwe jurken, grijze pakken, high heels, groene vingers, lekkerbekken en natuurlijk het M-O-E-D-E-R-S-C-H-A-P (of een simpelere versie daarvan ;-). Ik wens je veel leesplezier!