In mijn leven als mama zijn er dagen bij dat ik het gewoon even niet trek. Zo ik heb het gezegd. Gisteravond werd Kai om 23.00u wakker, net toen ik in slaap begon te sukkelen. Hij heeft een kamer met een grote Olaf (frozen) stikker en die vind hij fantastisch. Zo ook gisteravond. Een big smile en een giechel richting Olaf. Wel schattig hoor.

Ik had het licht op de overloop aan dus zijn kamer was best belicht. Ik leg hem tegen me aan, met speentje en knuffel, langzaam gaan zijn oogjes weer dicht en dat vind ik echt het fijnste gevoel. Mijn kleine mannetje lekker tegen me aan. Dit duurde helaas een paar seconden en zijn oogjes gingen weer open, een big smile had hij op zijn gezicht. Ik lach terug en geef hem een kus. Ik neem hem vervolgens mee naar onze slaapkamer, misschien word hij daar wat slaperiger, dacht ik zo. Dat gebeurde echter niet. Meneertje was klaarwakker, niet vervelend maar gewoon wakker.

Mijn man maakt een flesje klaar want misschien heeft hij nog een beetje honger. Na een paar slokken was Kai er klaar mee, maar slapen deed hij niet. Toch weer naar mij, dan weer naar papa. Lekker tegen hem aan maar wel met zijn ogen open. Na 1,5 uur gaf hij het eindelijk op en viel tussen ons in in slaap. Wij ook. Een paar keer werd hij wakker omdat ik met mijn rug naar hem toe lag. Manlief slaapt dan lekker door en ik ben met Kai bezig, bijna de hele nacht. Om half 7 ging ik eruit, aankleden en weer een flesje. Hij was nog wel wat moe en heeft dan ook de hele ochtend gejengeld. Ook ikzelf ben moe en kan daar dan gewoon niet zo goed tegen. Aan me hangen, op de bank, van de bank af, vallen, huilen, troosten, spelen, huilen enz enz.

Om half 10 heb ik hem weer naar bed gebracht. Hij valt nooit uit zichzelf in slaap. Wakker in zijn bed leggen en weg lopen werkt niet. Ik ga met hem in onze donkere kamer zitten, zet een ruisje aan, speen en knuffel en normaal valt hij dan tegen mij aan in slaap. Nu niet, hij gebruikt mij als klim paal, slaat me een paar keer in mijn gezicht, trekt aan mijn haar en ik word hoe langer hoe geïrriteerder. Ik trek dat zo slecht en word dan ook boos. “Kai klaar nu” zeg ik boos. Eigenlijk moet ik rustig blijven, want hoe kwader ik word hoe harder hij gaat huilen en kan ik weer van voren af aan beginnen. Maar ik ben ook maar een mens, ik heb niet het eeuwige geduld.

Kai is bijna 10 maanden en ik weet echt wel dat hij nog klein is en mij niet kan manipuleren, maar oh oh oh soms zou ik hem in z’n bed willen ‘gooien’ en denken zoek het maar uit. Je doet het uiteraard niet maar die gedachten gaan wel door je hoofd. Als hij dan in slaap valt is het ook goed, de knop van heel boos naar terug naar rustig kan ik gelukkig heel snel om zetten. Maar soms word het een beetje veel. Een jankend kind de hele dag, huishouden wat dan blijft liggen, boodschappen die je moet doen voor het avondeten, het eten wat dan ook daadwerkelijk klaar gemaakt moet worden voor manlief en de andere kinderen. Mijn irritatie is rond etenstijd dan ook het hoogst.
Ik doe er alles aan om Kai rustig te houden terwijl ik kook.

Als manlief na een lange dag thuiskomt wilt hij eigenlijk gelijk eten. Ondertussen probeer ik ook te eten, Kai eten in z’n mond te krijgen en iedereen z’n verhaal over de dag aan te horen. Oh en natuurlijk doen alsof het me boeit.
Ik ben kapot rond etenstijd. Maar niemand die Kai even uit mijn handen neemt. Ik ben zijn moeder en snap echt wel dat dit mijn eigen keuze is maar soms zou het fijn zijn als iemand hem even (zonder dat ik het vraag ) uit mijn handen nam. En ik zeg zeker niet dat dat echt nooit gebeurd, maar toch voelt het ouderschap een beetje eenzaam.
Je moet het maar doen: rustig blijven, aandacht verdelen, in iedereen interesse tonen en ga zo maar door. En dat allemaal op heel weinig slaap en koude koffie.

Ik hou van ze hoor, heel veel, maar soms zou ik iedereen achter het behang willen plakken en even een warme kop koffie willen drinken in alle rust.

Liefs, Amy

Amy, 31 jaar jong, is getrouwd en mama van een zoontje van 9 maanden, ook is zij bonus mama van 2 pubers die de helft van de week bij hen zijn. Amy werkt voor zichzelf als kapster en haar leven kan je omschrijven als chaos, waarom makkelijk doen als het moeilijk kan. Wil je meer zien van Amy en Kai? Volg hen op Instagram!