Ik herinner het me als de dag van gisteren, al is het inmiddels bijna zes jaar geleden. Mijn oudste dochter werd geboren en het was bepaald geen bevalling die de schoonheidsprijs verdiende. Kots, aan de race, anderhalve liter bloed, je kent die verhalen wel. En dus ook hechtingen. Veel hechtingen; boven de twintig hielden ze op met tellen. De gynaecoloog was zo vriendelijk geweest om me te fileren in plaats van netjes schuin in te knippen en voilá; een compleet afgestikt, omgezoomd smockwerk op een plaats waar niemand dat zou willen hebben.

Plassen was een crime. Half op z’n kop zat ik op de wc, zodat de urine maar naar voren stroomde en niet naar die ravage achteraan. En na het plassen lauw afspoelen. Wekenlang. Een dikke maand, of anderhalf, kon ik niet fatsoenlijk zitten. Wat bleek; ze hadden me letterlijk te strak dichtgenaaid en dat moest even gefikst worden. Ja, fijn hoor, dat kon ik er nog net bij hebben.

Maar ook dat trok bij. En op een gegeven moment, als je het eigenlijk niet eens verwacht, ligt je baby in d’r bedje te slapen, terwijl je man naast je op de bank zit. Zou ik..? Of..? Ik bedoel, zou het geen pijn doen..? Werkt dat sprinklersysteem eigenlijk nog wel, of gaat alles tegenwoordig in poedervorm?!

Ik heb me eraan gewaagd, een maand of twee na die bevalling. Heel rustig en voorzichtig. Een kus. Een aanraking. En daar kwamen de tintels… Verrek, het werkt nog! Ja, het is toch onwennig, seks hebben terwijl dat deel van je lichaam een aardige tijd in het teken gestaan heeft van het krijgen van een kind. Gek genoeg verlies je daardoor, tijdelijk gelukkig, de seksuele associatie. Toen mijn man bij me binnen kwam, schrijnde het nog iets. Even doorbijten, dacht ik. En maar goed ook dat ik dat gedaan heb. Want heel eventjes daarna, heel eventjes maar… Was ik weer mij. Seksuele mij.

Na een stomende anderhalf uur (en drie orgasmes verder!) klonk daar vanuit de babykamer een kreetje. ‘Papa, mama, hebben jullie me gehoord? Hebben jullie weer tijd voor mij?’ En daar ging ik weer, terug naar het ‘echte’ leven. Ik kon het echter niet nalaten te roepen: ‘Whiiii, alles doet het nog!!!’

Geschreven door: Anoniem