Je bent hier
Home > Columns > Werkende moeder: deel 7

Werkende moeder: deel 7

In mijn vorige columns schreef ik over onze zoon die ADD en Asperger heeft. Ik heb daar veel reacties op gekregen. Positieve gelukkig, want mensen kunnen het ook heel verkeerd opvatten. Dat ik wellicht niet van mijn zoon zou houden ofzo, omdat ik immers schreef dat ik het heel lastig vind om te gaan met zijn ziekte.

Maar ook de positieve reacties hebben me aan het denken gezet. Ik kreeg veel reacties in de trend van “Goh, wat een lef dat je zo durft te zeggen dat je het lastig vindt”. Dat ik het durfde te zeggen dat ik het moeilijk vindt met zijn andere manier van denken om te gaan en de teleurstelling dat je kind anders is dan je had gehoopt. En ik blijf daar over denken.

Want ja, onze dochter is voor mij veel makkelijker. Zij is een doorsnee kindje, soms wat té ondernemend, maar een doorsnee kindje. Ze speelt buiten, maakt vrij eenvoudig vriendjes, jat snoepjes uit de la en liegt als ik vraag wie erop de muur heeft getekend. ‘Ik denk dat het de kaboutertjes waren, mam!’ Daar kun je gewoon boos op worden als ze stout is geweest en daarna knuffelen we en veegt ze haar snotneus af in mijn shirt. Probleem opgelost en we gaan we door met de orde van de dag. Als ze vraagt wat we gaan eten, kan ik ieder gewenst antwoord geven en het daarna zonder problemen wijzigen in iets anders. Als ik haar vraag om haar rotzooi op te ruimen, doet ze dat braaf, en de kapotte sokken gaan gewoon in de vuilnisbak.

Dat is makkelijk, het is het gedrag dat ik verwacht van een kind en waar ik mee om kan gaan. Ik snap haar denkwijze. Als ze van de glijbaan wordt geduwd wordt ze boos, en als iemand dan zijn excuses aanbiedt geeft ze een snotterige glimlach terug en 2 minuten later zit ze weer vrolijk op de glijbaan. Een doorsnee kind, die zoals ik al zei, soms iets té ondernemend is (‘Kijk mam, ik kan via het krukje bij de bovenste plank van de kast komen, want pop moet daar slapen….’) maar verder niets opvallend. Ik zie in haar het kind dat ik zelf ook graag had willen zijn, ik zie een gelukkig kind dat prima contact kan leggen met anderen. Dat zich weet te weren en haar eigen ruimte opeist. Zonder daarbij vervelend of irritant te zijn.

Hoe anders is dat bij onze zoon. Als hij naar buiten moet, want buiten spelen is een moetje, dan zie ik hem worstelen. Hoe maak je contact met andere kinderen. Hoe vraag je of je mee mag spelen en wat ga je dan spelen? Als ik naar onze zoon kijk dan zie ik een kind dat zich prima kan vermaken met zijn playstation, maar dan door zijn moeder naar buiten wordt gestuurd, omdat zijn moeder graag wil dat hij vriendjes maakt en lekker buiten gaat spelen. Maar, hoe maak je dan die vriendjes?

En waarom is alles zo verwarrend? Waarom slaat zijn zusje hem het ene moment om hem daarna een kusje te geven? Volgens onze zoon moet zijn zusje dus wel aan gespleten persoonlijkheid lijden, want of je houdt van iemand of je slaat hem. Dat er een grijs gebied is, en dat broertjes en zusjes het ene moment ruzie maken en het andere moment voor elkaar door het vuur gaan, dat begrijpt hij niet. Het is zwart of het is wit. En stel dat je wordt aangereden door een auto en je ligt in het ziekenhuis, wat heb je er dan aan dat degene die je heeft aangereden je zijn excuses komt aanbieden? Je ligt dan toch al in het ziekenhuis, dus daar heb je toch niets aan?

Lef om dit te schrijven? Nee, geen lef. Het is meer de realisatie dat ik zelf teleurgesteld ben in mezelf. Dat ik wil dat hij dat gelukkige kind is dat gemakkelijk contact legt met andere kinderen. En de teleurstelling dat ik niet in staat ben om hem dat te leren. Maar vooral dat ik niet in staat ben, te accepteren hoe hij is en denkt, omdat ik maar niet kan geloven dat hij zo gelukkig en succesvol wordt. Het is mijn teleurstelling dat ik me teleurgesteld voel in mijn eigen kind. Mijn prachtige kind die ik zelf heb gebaard. En mijn angst dat hij ongelukkig is, terwijl ik bijna zeker weet dat hij ongelukkiger wordt van mijn strijd hem ‘normaal’ te laten functioneren, dan van de beperkingen die hij ondervindt aan zijn ziekte.

2 thoughts on “Werkende moeder: deel 7

  1. Ik heb totaal geen ervaring hiermee, maar kan me voorstellen dat je het erg moeilijk vind en teleurgesteld bent in jezelf. Maar het feit dat je toch vanalles met hem doet en probeerd zegt toch wel dat je heel veel van hem houd en er alles aan doet om hem gelukkig te maken…
    Je zal het vast wel al geprobeerd hebben, maar misschien een ideetje om een kindje uit z’n klas eens uit te nodigen om mee te spelen? Ik zou ook niet weten hoe je verder nog kan proberen om vriendjes te maken, maar nogmaals, ik heb geen ervaring met ADD of Asperger…
    En ik vind het ook nog steeds moedig dat je het hier zo open en eerlijk over kan hebben! Er zijn zat moeder die het “verborgen” houden als er iets niet helemaal goed zit…

  2. Ik heb ook gereageerd op je vorige blog. Dat jij je teleurgesteld voelt is heel normaal. We hebben een bepaalde norm waar kinderen aan moeten voldoen en als dat niet zo is dan is een kind ” niet normaal” en weten we niet hoe we hier mee om moeten gaan. Je moet je echter wel bedenken dat de wereld voor hem dus heel onduidelijk is en hij ook nog eens niet om kan gaan met de emoties die hij doorkrijgt van andere. Je kan je kind zeker wel helpen met vriendjes maken, maar dit lukt niet door hem buiten te laten spelen. Hij weet niet hoe hij moet spelen, en zeker niet hoe hij met die andere kindjes om moet gaan. Hij kan niet inspelen op wat de andere kindjes doen, en zeker niet als ze ineens iets anders doen dan dat hij verwacht. Hij heeft in zijn hoofd een plaatje gemaakt hoe iets gaat, en als het niet gaat zoals dat plaatje is je zoon niet in staat zo makkelijk om te schakelen als wij dat kunnen. En dat is niet erg, alleen zal hij er mee moeten leren omgaan. En daarbij moet jij hem helpen. Het is erg een kind met ADD en Asperger, maar aan de andere kant geven ze je ook zoveel mee. En ze kunnen je zoveel inzicht in dingen geven. Ja je zal hem zijn leven lang moeten ondersteunen bij contacten leggen, onderhouden, roosters maken, alles inzichtelijk maken enz enz. Maar ik heb er genoeg gezien (werkte met deze jongeren) die op deze manier wel konden functioneren in de maatschappy. Oke, misschien niet zoals zijn zusje dat kan, maar zeker wel op een manier die voor hem acceptabel is. En als hij laat blijken dat hij het fijn heeft op deze manier, waarom zou je hem dan dwingen vriendjes te maken en buiten te spelen….. Je zal hem bij dit soort dingen echt letterlijk bij de hand moeten nemen en hem alles uit moeten leggen. Maak dingen vooraf inzichtelijk voor hem. Bespreek wat het inhoudt om vriendjes te maken. Vertel hem vooraf wat er van hem verwacht wordt en vooral wat hij van andere kan verwachten. Misschien is er een kindje die wat naar hem toe trekt of een kindje wat makkelijk is met andere kindjes? MIsschien kan je die samen met zijn moeder eens uitnodigen bij jullie. Vertel dat kindje dan vooraf dat het voor je zoon moeilijk is om vriendjes te maken. En dat hij anders kan reageren als zijn andere vriendjes doen, dat dit niet erg is en hij eigenlijk wel graag vriendjes wil hebben….. Dus dit jongetje vooraf al inlichten. Daardoor weet het jongetje ook wat hem te wachten staat en wat er van hem verwacht wordt.
    Heel veel succes, hij komt er echt wel. Zeker met zon kanjer van een mama…… zolang je maar eerlijk ben tegen jezelf en vooral tegen hem. Doe wat je zegt en zorg vooral dat je lichaamstaal overeen komt met wat je zegt. Dit kan namelijk erg verwarrend zijn voor Asperger kinderen. Niet zeggen dat hij de tijd mag nemen maar vervolgens de houding aannemen dat je haast heb bijvoorbeeld!
    Meid geloof in jezelf en vergelijk je kindjes niet met elkaar, dan doe je je zoon teniet!

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Top