De deurbel gaat. Het is vriendin M. Vriendin M. is maanden geleden bevallen, maar verder dan een vluchtig gesprekje bij de buurtsuper kwamen we de afgelopen stofjaren niet.

“Hé hallo! Dat is een tijd geleden, hoe gaat het met je? Wat leuk dat je zo onverwachts langskomt! Even zoenen, hoor! Wil je wat drinken? Wat is je oudste groot geworden! Waar is je jongste spruit?” Ik wil ook wat drinken, mam. “Ja schat, ga ik maken. Wat wil je? Limonade?” Nee, liever ijsthee. “Goed, ijsthee dan.” Of doe toch maar limonade. (Zucht.) “Jeetje, je jongste is intussen een paar maanden zeker? Drie maanden alweer? Ik schaam me diep dat ik hem nog niet eens gezien h….” Mama, Tristan slaat me! “Tristan, dat mag niet. Zeg eens sorry tegen Robine?” Nee!  “Jazeker wel ga jij sorry zeggen.” Oké, sorry Biene. “Goed zo. Enfin, jammer dat ik hem nog niet gezien heb. Ik zal gauw eens bij je langsgaan. Wil je trouwens iets lekkers of zo? Hoe was de bevalling ge…” Mag ik een snoepje, mam? “Zwangerschapsvergiftiging? Wat zeg je nou, kantje boord? Jeminee, hoe kwam da….” Maa-ham, mag ik een snoehoepjuh?! “Ja, ja! Je krijgt een snoepje. Let wel, ééntje. Mag jouw kind ook een snoepje? Goed. Waar waren we ook alweer geble….” Wheeeehehehe, Tristan pakt mijn pop af! “Tristan, geef de pop terug aan Robine.” Nee! “Ja Tristan, geef terug. Moet ik soms boos worden?” Nee! Nee! Nee! Pfffrrrt. “Tristan, die tong wil ik niet meer zien. Geef nú terug. Goed zo. En niet meer doen hè? Maar goed, hoe kwam dat zo? Hoge bloeddruk, ah zo. Ziekenhuis? Jakkes, dat is ook wat. Dat zal geen fijne ervaring zijn gewee…” Ik moet plassen! “Oké, kom maar, ik zal je helpen. Zo zeg, dat was een lange plas! Goed hoor. Zo, even handjes wassen. Maarre, waar waren we ook alweer gebleven? O ja, het ziekenhuis. Maar jeetje zeg, ik kan me voorstellen, dat als dit je eerste bevalling was geweest, je er niet meer aan zou zijn bego…..” O, ik heb een beetje gemorst op de bank, mam. “Hè, nou ja, kan gebeuren. Pak maar een doekje. Maar goed, je bevalling beviel dus niet goe…” Mam, wil je boven even dat poppenhuisje voor me pakken? “Robine, ik probeer even met M. te praten, niet overal doorheen praten.” Maar, maar, maar… “Nee, je wacht even tot ik mijn zin af heb.” Maar ik kan er niet bij! “Goed, ik pak het even, maar daarna gaan jullie even rustig boven spelen, zodat ik even kan praten met M.” Goed mam. “Ja sorry hoor, heb je even een momentje? Ben ik weer. Enfin, dat zal wel traumatisch zijn geweest. Maar ben je nu weer een beetje bijgetrokken? Oh gelukkig. En bevalt het zo, twee kinderen? Ja, dat is inderdaad wel even wen….” Maaaahhhaaaam! Tristan wil op de computer maar het geluid staat uit!

‘ #@^%$&*(^% Wat heb ik net nou gezegd? Precies, ik ben aan het praten. Jullie hebben genoeg speelgoed, speel dan maar even met iets anders, of speel het spel dan maar eventjes zonder geluid.” Maar dat wil ie nie! “Jammer, maar jullie moeten jezelf toch echt even zien te vermaken. Dat kunnen jullie best. Maar het is dus wel wennen hè, van één naar twee kinderen? Ja, ik vond het ook een stuk drukker in het begin, maar dat valt tegenwoordig wel mee hoor, ze houden elkaar dan een beetje bezig, eh….zo ongeveer dan. Oh, moet je al weg? God ja, het is inderdaad alweer bijna etenstijd. Plicht roept. Dat gaat snel. Ja gezellig, laten we snel weer eens wat afspreken. Doeg hoor! Ik vond het heel leuk weer eens even gezellig bijgekletst te hebben.”

😉