Lyanne was negen maanden en een week oud toen haar eerste ondertandje doorkwam. Ze is niet zo snel met tanden. Ze was negenenhalf maanden toen ze voor het eerst door de woonkamer wandelde. Geheel zelfstandig. Daarna dus ook niet meer te houden.

Maar deze middag merkte ik ineens waarom ons meisje al een paar dagen zeurderig, hangerig en koortsig is. Krijgt ze een kies? En het arme kind heeft nog maar zes tanden, waarvan vier boven. En nu dus al een kies? Maar hij is in zicht en komt dus echt. Er is niets aan te doen, we moeten er even doorheen en dan vooral Lyanne. Want ik kan me best indenken dat dat toch echt wel zeer moet doen in dat kleine mondje. Zo’n hele kies die door het velletje heen moet. En voor zo’n klein mondje vind ik het nogal een kies hoor. Je ziet hem dus al door het velletje heen. Waar van de week een dikke bult zat en ik al tegen Lyanne zei: ‘Mama ziet een dikke bult waar een kies hoort te komen, zou je een nieuwe tand krijgen?’ en nu zijn er dus de eerste vormen van een kies te zien. Een vierkante witte plek in dat mooie roze velletje. Dus ik zei tegen Lyanne: ‘Mama zei het van de week al, maar meid, je krijgt een kies.’ Lyanne antwoordde volmondig ‘Jah!’ en geeft een lach. Ja, dus hier is tandje zeven onderweg! Ben benieuwd wanneer dat hele mondje vol staat met die mooie witte dingetjes… maar eerst zullen we moeten wachten tot deze kies zich goed laat zien en daarbij het humeur van ons kleine meisje weer wat beter wordt.