Revaliderende mama Columns by Patricia - Sinds kort ben ik een revaliderende mama. Elke week moet ik sowieso twee keer naar het revalidatiecentrum toe voor mijn revalidatieprogramma. Tijdens mijn zwangerschap heb ik bekkeninstabiliteit opgelopen. Nu, zestien maanden later, is deze nog steeds niet verdwenen. De huisarts besloot dan ook om mij door te verwijzen naar een revalidatiecentrum. Zo kan ik opnieuw leren hoe ik beter kan bewegen. De eerste onderzoeken zijn nu geweest bij de fysiotherapeut. De eerste afspraak was alleen een intakegesprek en de afspraak erna was een zeer uitgebreid lichamelijk onderzoek. Omdat ik ook hypermobiel ben (en hier klachten van heb) wilden ze kijken hoever ik kon komen met mijn heupen, bekken en benen. Ik heb, geloof ik, in alle standen gelegen om te kijken wat pijn deed en wat niet en hoever ik kon komen. Deze onderzoeken hebben voor zeer veel napijn gezorgd, maar het is voor een goed doel. Daarna kwamen uiteraard de oefeningen. Deze zijn nog niet heel zwaar gelukkig, want het moet wel langzaamaan opgebouwd gaan worden. Bij de ergotherapeut zijn het tot nu toe alleen nog gesprekken. Eerst gaan we proberen d.m.v. training en tips te kijken of ik een aantal dingen, zoals mijn huishouden, weer helemaal zelf kan gaan doen. Ik moest afgelopen week opschrijven waar ik allemaal tegenaan liep en komende week gaan we het er dan over hebben en dan kijken wat er op nummer 1 staat en gaan we een top 5 maken. En als dit dan niet gaat helpen, kijken welke hulpmiddelen ik daarvoor kan gebruiken/krijgen. Daarnaast hebben we ook nog de bewegingsagogie, waar ik tot nu toe alleen nog maar een intakegesprek heb gehad. Hieruit is wel gekomen, dat we eerst gaan leren bewegen in het zwembad. Dus zwemmen onder begeleiding. Ik ben echt heel erg benieuwd, want dit soort beweging is met de laagst mogelijke belasting en voor mij dus heel goed om mee te beginnen. Mijn zoontje moet hiervoor altijd eventjes naar mijn beste vriendin haar moeder, want meenemen kan natuurlijk niet. Daarnaast gaat hij daar sowieso al heen (vanaf eind mei)en hij gaat ook één dag in de week naar het kinderdagverblijf, omdat ik dan vijf dagen stage ga lopen voor een paar uurtjes, om te kijken of ik dit werk aan kan. Naar het kinderdagverblijf gaat hij al een tijdje, omdat ik het belangrijk vond/vind dat hij socialiseert. Hij heeft nog geen broertje of zusje, dus de enige manier om te socialiseren met andere kinderen en hier ook nog dingen te leren is op het kinderdagverblijf. Het gaat dus een zware tijd voor mij worden, maar ik weet dat dit gaat lukken. Dit moet gewoon lukken. Niet alleen voor mij, maar vooral voor mijn zoontje. Dat ik weer goed met hem kan spelen, zonder te moeten afhaken, omdat ik niet meer kan, dat ik lange wandelingen met hem kan maken, dat ik hem langer kan laten stappen aan mijn handen, langer met hem kan fietsen (ondanks de fiets met trapondersteuning) en ga zo maar door. Dat is echt mijn droom, dat ik dat straks in iedergeval weer kan. Dat mama niet meer de gehele dag pijn heeft en weer meer dingen kan doen. Daar kijk ik echt naar uit. Wat zou ik dat fijn vinden zeg… Ik ben ook nog steeds opzoek naar de juiste pijnmedicatie, want een hele hoop werkt niet. Ik hoop dat ik met dit verhaal, kan laten zien, dat revalideren, werken en mama/vrouw zijn, best te combineren is. Het is wel zwaar, maar wel te doen. Ik heb twee hele mooi gedichten gevonden. Deze gedichten zijn geschreven door een vrouw (Jo-Ann), welke ook HMS heeft. Ik vind deze gedichten zo mooi en het geeft wel heel goed weer hoe ik me soms voel… vanzelfsprekend zo gewoon veel dingen zijn vanzelfsprekend zo gewoon totdat je lichaam niet meer alles wil dan staan ook veel gewone dingen stil dingen zijn dan niet meer zo gewoon maar wat als mijn lichaam niet wil ik ben moeder van een jong gezin de opvoeding daar zit ik middenin die opvoeding die staat niet stil ik kom veel dingen tegen ik heb pijn of ben heel erg moe en de kinderen komen naar me toe wat zal dan het zwaarste wegen als ze vragen ga je met me mee breng je me naar school op de scoot en ik weet voor mij is dat nu niet goed dan zeg ik dat lijkt mij geen goed idee niet dat ik niet met ze mee wil gaan alleen al zeggen mama doet het niet doet me van binnen veel verdriet maar ik kan het lichamelijk niet aan want wil ik er ook uit school voor ze zijn zonder al te veel pijn en niet erg moe dan geef ik aan zulke dingen niet toe Want echt dat is voor niemand fijn dingen zijn dus niet meer zo gewoon omdat mijn lichaam niet meer alles wil maar ik sta er niet teveel bij stil dan wordt het ongewone weer gewoon en ik ben niet een mama die alles doet maar ik ben thuis en kan er voor hun zijn soms met moeite,door moeheid en pijn hoe ik ook ben, ik ben er en dat is goed!! © Jo-Ann Snel niet kunnen denken mensen er wel eens over na als ze zeggen zoals jij nu leeft nee, dat zou ik niet kunnen dat weer liggen op bed al zit je nog maar net wat niet kunnen denk ik dan tenslotte heb ik er ook niet om gevraagd! het is dat mijn lichaam niet alles wil maar in mijn hoofd is het niet zo stil daar ben ik aan het worstelen met mijn gevoel en verstand gelukkig heeft mijn verstand de overhand als ik anders kon dan had ik dat wel gedaan maar helaas kan mijn lichaam dat niet aan! © Jo-Ann Snel Share on Facebook Share Share on TwitterTweet Share on Pinterest Share Share on LinkedIn Share Share on Digg Share
Zoals je weet ben ik sinds de geboorte van mijn zoon ziek. Ik heb sowieso drie jaar niks kunnen doen voor hem, behalve wat standaard dingen als voeden, verhaaltje voorlezen, korte tijd wat spelen etc. Maar ik weet wel dat mijn zoon meer van mij houdt dan van wie dan ook. Zijn liefde is er niet minder op geworden door mijn beperkingen. Inmiddels kan ik al veel meer, maar wat ik geleerd heb in die tijd, is altijd kijken naar wat je WEL kan. Dat geeft nou juist de energie om door te gaan. Ik heb werkelijk nooit gekeken naar wat ik niet kon. Heel soms knaagde het wel, maar dan dacht ik snel: gisteren heb ik mooi wel even met hem buiten gewandeld. Langzaam zul je steeds meer kunnen en als je je daarop richt, merk je al snel dat je er nog positiever instaat en ook meer zult kunnen. Je bent een vechter, dat weet ik inmiddels, en mijn vraag is: laten we het morgen op msn eens goed hebben over de dingen die jij kan, die je gelukkig maken! Je komt er wel, dat absoluut!
Hoi Patricia, Sterkte met revalideren. Hopelijk heb je er snel baat bij zodat je steeds wat meer zou kunnen doen. Met name met een kind in huis is dat wel prettig, als moeder zijnde wil je toch zowel mogelijk voor en met je kind doen. Blijf positief, je bent goed op weg!
jeetje zeg.. allereerst sterkte met revalideren! Wat moet jij het zwaar hebben gehad.. en nog steeds! Het lijkt me erg frustrerend om niet met je zoon te kunnen doen wat je allemaal zou willen doen! Ik hoop dat je je snel weer wat beter voelt!
Dankjulliewel. Ik weet zeker dat de revalidatie gaat helpen en de pijnmedicatie die ik nu heb, helpt ook heel goed, waardoor ik meer dingen langer vol kan houden. Dus ben daar erg blij mee…
Wat herkenbaar. alleen dan voor mij meer voor de zwangerschap en wat minder erna. Want gelukkig heeft de zwangerschap er bij mij voor gezorgd dat het allemaal veel beter gaat in mijn lijf. Maar nog merk ik aan bepaalde dingen dat ik niet zo ben als andere mamas en niet kan doen wat andere mamas doen. Maar ondertussen ben ik wel weer aan het werk, heb ik het zo geregeld dat Lyanne en bijna niets van merkt en er toch centjes binnen komen. Ook heb ik heel veel lieve mensen om mij heen die altijd even op mijn kleine donder kunnen letten mocht het nodig zijn. Maar ja, dit is moeilijk, waardoor je het uiteindelijk toch maar weer zelf doet he! Veel sterkte met je revalidatie en je komt er zeker wel! Liefs
