‘Er zijn van die tuigjes te koop hè?’ zei een moeder op het schoolplein toen ik weer eens verslag uitbracht over de ondernemende activiteiten van mijn jongste.
‘Ja, dat ben je met elkaar verbonden via armbandjes met een koord ertussen,’ vulde een ander aan.
Zoon draaide zich om en keek ons met gefronste wenkbrauwen en opgeheven vingertje aan. Twee jaar is hij en heel anders van karakter dan zijn zussen. Misschien zou een halsband met riem beter werken, dacht ik.
Plots zette hij het weer op een rennen richting de druk bereden weg waaraan de school gelegen is. Nog net op tijd kon ik hem bij zijn kraag grijpen, voor hij onder de met gierende banden remmende auto zou belanden.

‘Zou je hem niet beter in een wagentje zetten?’ zei de geschrokken toekijkende moeder met zoontje van één jaar. Het ventje zat tevreden rond te staren, de wangetjes bol en roodgekleurd. Zo was de mijne ook, dacht ik weemoedig. Waar is de tijd gebleven dat hij knus en heerlijk warm bij me lag, met zijn knuistje tegen mijn borst en dat we na de voeding rustig samen op de bank bleven hangen?
‘Nee, dat wil hij niet meer,’ zei ik. De moeder keek me ongelovig aan, maar zij was dan ook onwetend van Zoons wanpraktijken wanneer wij zijn krachten trachten te beteugelen. Neem nu bijvoorbeeld zijn acties rondom het autostoeltje. We beginnen altijd stevig vastgesnoerd aan de rit, toch weet mini-Houdini zich binnen afzienbare tijd los te wrikken. Tijdens deze handelingen moedigt hij zichzelf aan middels het uitstoten van voor ons onbegrijpelijke vloeken en gekrijs. Ik zie me dus al lopen met wandelwagen en excorsistisch kind, laat staan de openbare pogingen tot het vastklikken van mijn druktemakertje.
‘Het zal over een poosje toch wel beter gaan?’ prevelde ik zachtjes voor me uit terwijl ik mijn tegenstribbelende Zoon stevig bij zijn capuchon vasthield.

Die middag begaven we ons naar het zwembad waar Middelste mocht starten met haar zwemlessen. Tijdens het omkleden speelde Zoon met de kluisjes, die ongeveer 90 cm hoog en 20 cm breed zijn. De badmeester kwam zijn nieuwe pupillen halen en vertelde wat over het zwembad. Trots keek ik toe en wierp af en toe een blik op Zoonlief. Opeens was hij verdwenen. Oudste en ik gingen alle kleedhokjes af, liepen naar de ruime inkomsthal en schakelden de badjuf in: ‘We zijn hem kwijt.’
‘Alweer?’ was haar antwoord.

We keerden terug bij de kluisjes en plots viel mij iets op: tot halverwege waren de deurtjes gesloten, de rest stond open. Ik liep naar het laatste kluisje met dichte deur, trok aan het sleuteltje om deze te openen en: tadaa!
‘Je hebt van die tuigjes hè,’ zei de badjuf.