Onlangs vierden wij het eerste verjaardag van onze jongste dochter. En ja..alle clichés zijn echt waar want wat is het afgelopen jaar enorm snel voorbij gevlogen. Niet te geloven zeg. Dit betekent gelijk ook dat ik al meer dan een jaartje moedermelk aan het afkolven ben. De start was enigszins wat moeizaam maar gelukkig kwam mijn productie na enkele dagen prima op gang. Ik neem jullie graag mee en vertel hoe ik mijn borstvoedingsperiode tot nu toe ervaren heb. Lees je gezellig mee?

Laat ik maar beginnen door te melden dat ik enorm dankbaar ben dat mijn lichaam wederom in staat is zolang moedermelk te produceren. Ik heb bij al mijn kinderen langer dan een jaartje afgekolfde moedermelk mogen geven. En ook nu hoop ik het tweede jaar te kunnen halen.

Jongste dochterlief is met precies 34 weken geboren. Wederom was ik door de bevalling overvallen, mijn vliezen braken spontaan, en was het verrassend snel gegaan. Omdat ik natuurlijk al wist dat ik de baby niet aan de borst zou aanleggen maar moedermelk ging afkolven was ik daar metaal op voorbereid. Het afkolven van moedermelk is, na vijf kinderen, voor mij natuurlijk niets nieuws, wennen aan het idee of vertrouwd raken met het apparaat was niet nodig. Het is voor mij een welbekend terrein. Ondanks mijn ervaringen en alle vertrouwen die ik in het kolven had kwam mijn moedermelk helaas niet gelijk op gang. Dit ondanks dat ik slechts enkele uurtjes na de bevalling van start ging. Uiteraard wist ik dat het heel normaal is als je niet direct melk hebt bij het kolven omdat je lichaam nog moet wennen maar desondanks was ik enigszins licht teleurgesteld. Ik had verwacht en gehoopt dat er wel iets uit zou komen, maar helaas. Opbrengst was 0,0!

Ik was vastberaden om het toeschietreflex zo snel mogelijk op gang te krijgen. Voor mij was het namelijk geen fijn idee dat mijn pasgeboren dochter geen moedermelk kreeg. Ik hield mij streng aan een afkolfschema waarbij ik iedere 3 uur, ook ’s nachts, aan de slag ging. De eerste dag was het zoals ik al aangaf teleurstellend. Ik kon na iedere poging de flesjes gewoon afspoeling want er zat niks in. Aan het einde van de dag, of was het al de tweede dag, resulteerde mijn kolfbeurt inspanning in een paar druppeltjes moedermelk. Ook dit spoelde ik weg totdat de verpleging mij vertelde dat niet meer te doen. Iedere druppel is mooi meegenomen en zal aan de voeding van mijn baby toegevoegd worden. Vanaf dan bracht ik na iedere kolfbeurt de paar druppeltjes naar de couveuse afdeling. Het was niet wat ik verwacht had maar ik was opgelucht. Opgelucht dat mijn moedermelk op gang kwam want ergens diep van binnen was ik intens bang dat dit niet zou gebeuren. Ik was immers gewend, bij mijn andere kinderen, dat mijn moedermelk snel op gang kwam. Dit zorgde dus ervoor dat ik mij zorgen ging maken.

Mijn angst en bezorgdheid over het wegblijven van mijn moedermelk was onterecht want aan het einde van de eerste week had ik zoveel dat mijn moedermelk ingevroren moest gaan worden. Ohh.. wat was ik hier ontzettend blij mee. Niet alleen had ik genoeg productie om dochterlief te voorzien maar bouwde ik ook een voorraadje op. Wat mij enorm geholpen heeft bij het bevorderen van het toeschietreflex is denk ik wel het feit dat ik zo vaak mogelijk met mijn dochtertje kon kangoeroeën oftewel buidelen. Hierbij ligt ze dan met enkel een luier om op mijn blote borsten, fijn voor mij maar zeker ook fijn voor haar.

Inmiddels kolf ik alweer meer dan een jaartje en gaat het nog steeds hartstikke goed. Ik kolf iedere vier uurtjes maar sla ik uiteraard ’s nachts over. Dochterlief wilt nog steeds voornamelijk moedermelk en ondanks dat ze natuurlijk veel meer drink dan toen in het ziekenhuis kan ik nog steeds aan haar behoefte voorzien. Ik heb zelfs nog een klein voorraadje aan afgekolfde moedermelk.

Het afkolven van moedermelk vind ik best wel pittig. Het kolven zelf natuurlijk niet maar alles erom heen. Want naast dat je de rust nodig hebt om te kunnen kolven heb je nog steeds de zorg voor je kindje. Momenten dat ik aan het kolven ben en zij aan het huilen en aan me aan het trek is, vind ik lastig. Ik kan daar soms overprikkeld en gefrustreerd van raken. Op zulke momenten baal ik het meest dat ik haar niet aan de borst kan aanleggen. Naar mijn mening zou het namelijk zoveel makkelijker zijn.

Ondanks dat ik erg blij ben dat het kolven ontzettend goed gaat en ik gigantisch blij ben dat ik dochterlief op deze manier kan voorzien vind ik het ook erg jammer dat ik haar niet aan de borst kan aanleggen. Ik heb dit graag willen ervaren: het rechtstreeks voeden. Het hoort er toch bij. Maar helaas. Bij mij voelt dit dan ook echt als een enorme gemis. Mijn dochtertje aan mijn borst is toch wel een beeld die ik graag voor altijd in mijn hart had willen bewaren

Liefs,
Nicky

Volg jij mij al op Instagram?