Elke mama begon ooit als meisje. Zelfs die mama’s die nu oma zijn, waren ooit meisjes. Kleine meisjes, lieve meisjes, ondeugende meisjes. Meisjes die buiten speelde. Meisjes die naar school gingen. Alle soorten meisjes. Een jaar geleden behoorde ik nog tot de categorie: ”meisjes”. Nu niet meer. Die tijd, is voorgoed voorbij.

Mijn zoontje Jayden is nu 2 maandjes oud. Mijn dagen bestaan tegenwoordig alleen nog maar uit: volle stinkende poep luiers, baby-kots, baby-traantjes, nog meer baby-kots, ”olifantjes in het bos”, voedingen om de elke 3 a 4 uur plannen (en ja, dit gaat ook ’s nachts door), kolven, blije Jayden die wil spelen om 3 uur ’s nachts, boze Jayden die niet kan slapen om half 4 ’s nachts, buik krampjes, nog meer baby-traantjes, spuugdoekjes die overal liggen, maar altijd kwijt zijn, en niet te vergeten nog wat volle stinkende poep luiers.
Verder hebben we nog de was, die gesorteerd en gewassen moet worden, volle waslijnen die maar niet snel genoeg drogen, stofzuigen, de afwas, boodschapjes, koken en de rest opruimen. En nog lijkt het voor ”Papa” alsof ik de hele dag lekker thuis vakantie aan het vieren ben.

Al bijna een jaar lang heb ik alleen maar gesprekken met mensen over baby’s. Tevens word er niet meer naar mij gevraagd hoe het met mij is, alleen naar Jayden is er vraag.
Ik ben al 9 weken bezig mijn kleine, kwijlende hoopje mens, mooie kleertje aan te doen en er mooi proberen bij te laten liggen. Terwijl ik er naast waggel in mijn trainigs broek en vastgebonden haren.

Je zou denken dat ik verlang naar wat vrije tijd. Wat tijd voor mij alleen. Wat tijd, zonder luiers, traantjes en voedingen. Wat tijd waar ik niet alleen over baby’s hoef te praten, en me even kan ontspannen. Even geen mama, maar gewoon mens. En dat is ook zo. Maar dan kijk ik weer naar mijn mooie kleine hummeltje, en dan moet ik er niet aan denken weg te gaan zonder hem. Ik zou me (misschien dan wel geheel onterecht) toch schuldig voelen, of een slechte moeder, omdat ik het gevoel heb dat ik mijn kind ergens ”dump”.

Al weet ik diep van binnen dat dit natuurlijk onzin is. En degene die toch beweert dat ik een slechte moeder ben kan van mij een ram voor zijn hoofd krijgen. Die heeft mij blijkbaar nooit samen met Jayden gezien. Mijn ventje is schoon en fris, heeft schone kleertjes aan, krijgt voldoende te eten, en meer dan genoeg liefde en aandacht. En hij staat altijd(!) op de eerste plaats. Boven mijn vriend, en zelfs boven mezelf. Er is niemand die ooit zoveel van dit ventje kan houden als ik dat doe. Ook al zal ik soms verkeerde beslissingen maken in de toekomst, ik zal die beslissingen maken omdat ik ervan overtuigd ben dat het het beste is voor hem. Zijn geluk, gaat boven dat van mij, ook al is hij pas 9 weken oud.

Volgende week vrijdag, is het zover. Dan moet ik weer aan het werk. Een avonddienst van half 4 tot 11uur. De eerste keer de deur uit, zonder kinderwagen of maxi-cosi. De aller eerste keer, zonder mijn zoontje, mijn jongen, mijn baby. Dan blijft Jayden thuis bij zijn tante Melissa. Wat nou als hij krampjes krijgt, weet ze hem dan wel te troosten? Straks vergeet ze hem op tijd te verschonen! Wat nou als ze het flesje te heet opwarmt? Wat nou als hij het helemaal niet leuk vind bij haar, en hij mij mist? Straks doet ze het niet goed?!?!

Ik moet er hoe dan ook aan geloven. En wat mensen ook zeggen om me ”gerust te stellen”, het werkt niet. Ik wil het niet eens horen. Ik moet hoe dan ook door die zure appel heen. En wat iedereen ook zegt, ik zal het toch niet leuk vinden. Ik zal toch me de hele tijd zorgen om hem maken.

Ik ben een Mama geworden.
Een jaar geleden behoorde ik nog tot de categorie: ”meisjes”. Nu niet meer. Die tijd, is voorgoed voorbij.

 Geschreven door: Sharon moeder van zoontje Jayden (2008)