Hangen en brommen Columns by Gast Columnisten - Mijn zoon hangt. Hij doet dit zo’n beetje de hele dag. Het is dat ik hem ’s morgens wakker maak, hem een plak ontbijtkoek in zijn mond duw en op tijd de deur uitwerk om naar school te gaan. “Doeg liefie! Veel plezier vandaag! Doe je best hè?” Ik denk dat als ik dat niet zou doen, hij dan de hele dag met dat grote lijf zou hangen. Op bank, stoel of grond met X-Box of televisie, langs het aanrecht, op bed of over zijn bureau. Iedere activiteit die ook maar enigszins in aanmerking komt voor hangen, wordt met precisie en met grote deskundigheid uitgevoerd. En het is niet bepaald zo dat hij geen ruimte inneemt. Zijn nieuwe hobby betekent voor de rest van het gezin vaak struikelen over uitstekende ledematen of op een puntje van de bank zitten met je benen over elkaar. Daarnaast bromt hij sinds kort op lage tonen. Dit kan hij ook erg goed. Onze gesprekken zijn hierdoor heel inspirerend. Ik: “Hoe was het vandaag, moppie?” Hij: “Mwbmjaaaaaa” Ik: “Ging het goed?” Hij: “MuahMmmmmmm” Het keelgeluid gaat door merg en been. De ramen trillen. Ik: “Nou, leuk joh schat! Ga je nog wat leuks doen vanmiddag?” Hij kijkt me aan of ik besmet ben met iets heel afschuwelijks. Zijn wanhopig hangende schouders schuieren met hem naar één van de meest begripvolle plekken in huis; eerst langs de koelkast en dan natuurlijk de bank. En zo hebben wij ettelijke conversaties per dag. Ik maak me regelmatig druk om het gebrek aan contact. Ik wil heel graag weten wat er in hem omgaat en daar lekker met hem over kletsen. Hij vindt mijn bemoeienis zwaar overdreven. Het uitbrengen van diepe keelklanken is voor hem voldoende inhoud. Toch vinden wij elkaar regelmatig. Dat gebeurt bijvoorbeeld wanneer ik naast hem neerplof op de bank, geen aandacht schenk aan hem en een beetje in mezelf loop te mopperen. Hij kijkt me aan en ik zie opeens een glimp van herkenning in zijn blik. Na een tijd stil voor ons uit gekeken te hebben zegt hij opeens: “Mam, waarom noem je je boek niet Vloeibaar Licht? Dat vind ik nou zo’n mooie titel. Met als betekenis…… uhmmmm mjaaaahhhhh. MuahMmmmmmm.” Zo snel en verrassend als deze vlaag van diepgang kwam, zo snel is het ook weer stil en glazig. Ik besluit nog wat verder mee te hangen en voel hoe ik ontspannen weg zak in een vredige slaap. Als ik wakker word zit zoonlief rechtop aan tafel zijn huiswerk te maken. “Wil je thee, mam? Ik heb net gezet.” *** Het brein van uw kind is onder constructie. Even geduld a.u.b. *** Geschreven door: Arlette Westerhoff Share on Facebook Share Share on TwitterTweet Share on Pinterest Share Share on LinkedIn Share Share on Digg Share
haha, te gek! Superfijn om te lezen, vooral omdat ik jullie een beetje ken krijg ik er extra beeld bij! 🙂
Beeldend en zo raak; net of ik mijn eigen zoon zie….. of de buurjongen, of de zoon van mijn vriendin…… PUBERS;)
Herkenbaar! Hier ook zo een puber dat vrij weinig te melden heeft behalve wanneer hij iets van mij moet hebben. Leuk geschreven.
Mijn zoon nu 23 als puber voor zich zelf vluchtende jongen ,gevoelens waar hij niets mee kon ,regels en grenzen van aar hij geen weet van had . In zijn kamer de hele dag niet doen geen sport alleen game,s ,vrienden waar hij een geheimtaal z.g. straat taal mee sprak niet bereikbaar ,moeder totaal in de war met de vraag in haar ogen wat moet er van hem worden . En ik wist het is een jongen een vlinder die uit zijn cocon kruipt en nog niets wist ,ik was ook zo,n jongen ,maar zijn moeder was een meisje en wist hier geen raad mee ,nu 23 jaar en verliefd op weg naar een man te zijn en te worden is het toch nog goed gekomen . De natuur laat zich niet dwingen ,alles heeft zijn tijd en moment nodig om te groeien en zijn , wees als ouder een toeschouwer en steun ,en weet het komt goed Groeten Willem vellema
eigenlijk zitten ze dan ook in dat welbekende sprongetje in de ontwikkeling he! alleen zoals een baby juist naar de mama toe wil, trekken pubers een muur omhoog… Gelukkig als je ze in hun waarde laat brokkelt die weer af
