Vanaf het moment dat je zwanger bent weet je dat je leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Het begint al met veranderingen aan je eigen lichaam. En wanneer je kindje eenmaal geboren is blijft het zich ontwikkelen en maak je al die veranderingen mee. Als ouder weet je dus dat met elke ontwikkeling die je kindje doormaakt, de tijd dat ze het nestje zal gaan verlaten dichterbij komt. We weten het allemaal wel, maar we kiezen er bewust voor om dit niet onder ogen te zien, tenslotte duurt het vier jaar voordat je kindje naar school moet.

Ook ik wist dat de tijd dat mijn jongste telg naar de basisschool zal gaan eraan zou komen, want na drie komt natuurlijk automatisch vier jaar. Daar valt niet aan te knoeien.D. en ik zijn sinds haar geboorte onafscheidelijk geweest en over ruim vier weken start haar basisschoolcarrière. En voor die periode mag ze al halve dagen gaan wennen. In tegenstelling tot wat ik verwacht had zal het erg wennen zijn, niet voor haar maar voor mij. Zij is er gelukkig helemaal klaar voor maar deze mama blijkt toch niet zo stoer te zijn als ze zelf dacht. En de gedachte van loslaten veroorzaakt de nodige weemoed.

Maanden geleden kon ik haast niet wachten dat dochterlief met school zou beginnen. Heerlijk, de hele dag mijn gang te kunnen gaan zonder rekening met een kindje hoeven te houden. Ik zou kunnen afspreken wanneer en met wie ik wilde zonder de stress met het vinden van een oppas. Ik zou ongestoord huishoudelijke taken kunnen verrichten en overdag kunnen dweilen. Heerlijk! Ik zag het plaatje helemaal voor me. Ja, echt, na negen jaar fulltime van het moederschap te hebben genoten is deze mama er klaar voor om andere wegen in te slaan. Ik verheugde me er op, maar nu?

Nu word ik door de werkelijkheid zwaar wakker geschud. Met nog maar vier weken te gaan mag de tijd wat mij betreft even stilgezet worden. Jaren onafscheidelijk, waar ik was, was mijn kleine dame ook. Mijn evenbeeld! Heel toepasselijk noemt manlief haar mijn protegé. Qua uiterlijk verschillen we van elkaar maar qua gedrag is ze op en top – mini me! Een leergierige, zorgzame dame met een lach die ieders hart doet smelten. Kletsen doet niemand haar na, zelfs ik niet. Het is een grote dame geworden waar ik enorm trots op ben! Maar goed, dat ben ik op al mijn kinderen. Mijn kinderen zijn mijn hart en ziel en zo zal het altijd blijven.

Negen jaar heb ik met veel liefde voor het fulltime moederschap gekozen. Het was een bewuste keuze waar ik tot op de dag van vandaag absoluut achtersta en geen druppel spijt van heb. Het fulltime moederschap maakte me zielsgelukkig en dankbaar was ik zeker dat het überhaupt mogelijk was om thuis bij mijn kinderen te kunnen blijven. Het moederschap is een lange tijd het middelpunt van mijn bestaan geweest, en alhoewel er genoeg dagen tussen zaten dat ik uit frustratie de haren uit mijn hoofd kon trekken, zou ik het niet anders gewild hebben. Een grote impact zal het hebben, op mijn leven zoals ik het nu ken. Maar met een traan en een lach zal ik me er vast en zeker doorheen slaan. Ook deze mama gaat het redden.