Beer Columns by Trenke Riksten - ‘Trenke, weet jij waar Bruintje Beer is?’ schreeuwt Martin van boven. ‘Ik kan hem nergens vinden.’ Oh-ooo. Bruintje Beer is Rowans lievelingsknuffel. Jarenlang sleepte hij Beer overal mee heen. Voor de zomervakantie begon hij een beetje afstand te nemen. Dan moest Beer nog wel mee in de auto, maar mocht hij daar bijvoorbeeld blijven liggen als Rowan naar de peuterspeelzaal ging. Als bijna vierjarige is hij per slot van rekening al een Grote Jongen. Maar zo net na de zomervakantie, nu hij opnieuw aan dingen moet wennen, is Beer weer zijn trouwe metgezel. Natuurlijk slaapt Rowan altijd met Beer, dat is nooit anders geweest en dat was nu ook de bedoeling. ‘Dan hebben we hem vast bij de speel-o-theek laten liggen,’ antwoord ik. Martin geeft Rowan een dikke kus en zegt dat het niet anders is. Hij heeft nog wel zijn zwarte en witte beer. Even later horen we hem door de babyfoon jammeren: ‘Bruintje Beer, ik wil Bruintje Beer.’ Op de zolder duik ik een aantal knuffels op, die we eens opgeruimd hebben wegens ruimtegebrek: een rendier en een grote en kleine hond. ‘Kijk eens wat ik hier voor je heb?’ presenteer ik ze enthousiast bij Rowan. Het lijkt te lukken, hij kijkt blij en sluit twee van de knuffels in zijn armen. Toch horen we hem vlak daarna weer jammeren. Gelukkig valt hij na een poosje toch in slaap. De volgende ochtend gaan we naar de speel-o-theek. Daar komen we vaker. Ik klets er met andere moeders (en soms vaders, maar gek genoeg komen die er veel minder :-)) en Rowan speelt er lekker. Deze keer beginnen we met het zoeken van Beer. Helaas, hij is onvindbaar en Rowan ontroostbaar. ‘Als we thuiskomen, gaan we Beer direct zoeken,’ troost ik Rowan. ‘Misschien heeft papa niet goed genoeg gezocht.’ Aangezien Martin wat dat soort zaken betreft een echte man is, lijkt me die kans zelfs vrij groot. ‘Nu, ik wil NU naar huis,’ eist Rowan. ‘Ik wil eerst nog even praten,’ zeg ik, maar we blijven veel minder lang dan anders. Thuis zoek ik overal, maar Beer is nergens. Ineens schiet me te binnen dat we gister ook nog naar de speeltuin om de hoek zijn geweest. Rowan was op zijn tractor. Nadat hij in de speeltuin op de schommel en wipkip was geweest, gingen we een rondje lopen. Zou Beer daar zijn? ‘Kom, dan gaan we naar de speeltuin, kijken of Beer daar is,’ stel ik voor. Hadden we maar meerdere Bruintje Beers, denk ik onderweg naar de speeltuin. Je weet echter nooit welke knuffel de lievelingsknuffel van je kind gaat worden. Dat hoeft absoluut niet de duurste knuffel te zijn. Rowan had als baby de wereld aan knuffels, vooral van zijn broer en zus. Toen duidelijk werd wie hij in zijn hart had gesloten, hadden we geen idee meer van wie we Beer hadden gekregen en wanneer. Als Beer er niet is, moet ik maar A4-tjes ophangen. Net zoals mensen doen die een huisdier kwijt zijn. Met een foto van Rowan met Beer erop en erbij geschreven: ‘Vermist, beer’ en ons adres en telefoonnummer. Dichter bij de speeltuin roep ik. ‘Ik zie hem!’ Daar ligt Bruintje Beer, op de wipkip. Hij is helemaal nat, want het heeft flink geregend de afgelopen dag. Het miezert nog steeds wat, maar ik heb geen zonnestralen nodig vandaag. Naast mij straalt Rowan als de mooiste zon. ‘Ik ben heel blij dat we hem hebben gevonden, want anders moest ik huilen huilen huilen en dan moesten jullie mij troosten,’ zegt hij. Ik word er helemaal warm van. Beer is in geld uitgedrukt weinig meer waard, maar Rowans blijdschap is onbetaalbaar. Share on Facebook Share Share on TwitterTweet Share on Pinterest Share Share on LinkedIn Share Share on Digg Share
Ohhhhhhh, wat prachtig. Geweldig he de liefde dat een kind kan hebben voor een (vaak versleten) knuffel. Gelukkig dat jullie Bruitje Beer hebben terug gevonden. Want ja, anders moesten jullie hem troosten en troosten en nog eens troosten 🙂 Dat is inderdaad zo, van tevoren weet je ook nooit wat het lievelingsknuffel van je kindje zal worden. Met mijn 5 kinderen heb ik (gelukkig) dat niet. Allemaal geen knuffelkinderen. De jongste wel maar zij heeft meerdere knuffels waarmee zij knuffeld, maar slaap ook evengoed zonder. Zij is toch wel gelukkiger met haar levendige Papa-Knuffel, een echte papakindje. Leuke stukje Trenke 🙂
Gelukkig dat jullie hem vonden! Linde heeft haar Poppa, en ook die raakte kwijt, waarschijnlijk in het gewoel van koninginnedag. Poppa was een Holly Hobbie pop, nog uit mijn jeugd, gevonden bij opa en oma. Die worden niet meer gemaakt. Toen vond ik haar, op ebay, een echte vintage uit de jaren zeventig! ’t koste een lieve duit, je begint laag op zo’n veiling en biedt dan toch elke keer net even een klein beetje meer tot je wint en toch wel schrikt van de prijs…. Ach ja, ze was het ruimschoots waard, Linde was weer happy…
Dank voor jullie reacties. Wow Nicky, vijf kinderen! Wel lief, een kind dat liever in het echt knuffelt. 😀 Pfoe Karien, dat is dan wel fijn, dat je de lievelingsknuffel weer kunt vinden. Soms heb je dan ook dat een kind het toch niet wil, omdat het anders ruikt of zo … Gelukkig hebben wij Rowan al snel geleerd dat Beer soms naar wasmiddel rook. 🙂
Wij hebben al heel vroeg de reserve tip van een huisarts gehad. Want Joekel zo heet haar hond ging overal mee naar toe. Inmiddels kan het weleens een nachtje zonder, maar Joekel blijft haar favoriet. Gelukkig hebben we een reserve Joekel in de kast liggen 🙂
Dank je Sandra. Claudia, ja, dat van de reserve wist ik wel, maar ja, tegen de tijd dat Rowan zijn favoriet had gekozen, had ik geen idee waar die vandaan kwam. Wel hebben we hen er van het begin af aan aan gewend dat Beer soms in de was moest. Ook had hij standaard meer beren, met wie wij het contact ook stimuleerden. 🙂
Wat een lief stukje! Gelukkig heb je Beer gevonden! Zo naar wat een verdriet een kind kan hebben om een knuffel …. Wij hadden – dachten we – bij onze jongste onze les geleerd en een reserveknuffel, identiek aan zijn lievelingsknuffel, in de kast liggen. Maar op de een of andere manier was er voor hem toch een verschil.
Dank je wel Elsbeth. Gister waren we hem bijna weer kwijt (!), maar gelukkig bleek hij in de achtertuin te liggen. Het schijnt dat kinderen bij hun knuffels de kleinste verschillen zien en, wat nog belangrijker is, dat ze zich hechten aan de geur … Daarom deden wij Beer dus vanaf het begin weleens in de was.
Wessel heeft inmiddels zijn 2e favoriete knuffel. Waarom weten we niet. De eerste jaren was dat Knorretje. Dat was echt zijn grote vriend en ging ook overal mee naar toe. De laatste jaren is dat Nijntje (al is het eigenlijk een kleine Miffy) Als Nijntje kwijt is volgt er ook nog steeds een tranendal. Gelukkig tot nu toe steeds weer teruggevonden. Erg mooie stukje Trenke!
Dank je wel, Daniëla. Tja, kinderen zijn soms onafscheidelijk van hun knuffel. Suf dat we ze soms kwijtraken!
Zo heb ik al meerdere mimmys van marktplaats en ebay gehaald. Gelukkig maakt het voor lyanne niet uit of ie groot of klein, roze of rood is. Ze ligt onderhand tussen de knuffels en wisselt ze vaak af… soms ligt alles op de grond, en soms dan ligt ze er bovenop…
Wauw Cindy, dat is wel uitzonderlijk, dat het je kind niet uitmaakt welke kleur de knuffel heeft en hoe groot hij is … Fijn!
