Luc is twee. En die zegt dus voornamelijk ‘nee’.
‘Kom je gezellig aan tafel zitten? ‘Nee! ‘
‘Doe je even je schoenen aan?’ ‘Nee!’
‘Ga je mee naar de speeltuin?’ ‘Nee!’ (Dat laatste begrijp ik ook niet, maar hij is in elk geval wel consequent).

Zijn vocabulaire kent nog een favoriet woord en dat is ‘zelf’. ‘Zelf doen’ staat op een goede tweede plaats zullen we maar zeggen. Want als het niet ‘nee’ is, dan wil hij het in elk geval op zijn minst ‘zelf proberen’.

De ‘gesprekken’ tussen Luc en mijzelf gaan dus ongeveer als volgt:

– ‘Luc, we gaan boodschappen doen. Doe je even je jas aan?’
– ‘Nee!’
– ‘Luc…’ (plus serieus ik-meen-het-echt gezicht)
– ‘Nee!’
– ‘Ik wil dat je nu je jas aantrekt!’ (plus pedagogisch verantwoorde uitleg)
– ‘Nee!’
– ‘Luc, nu als de sodemieter je jas aan want…’ ( plus een niet zo pedagogisch verantwoord dreigement)
– ‘Neeeeeeee!’ (Luc begint er nu echt lol in te krijgen)
– ” (het pedagogische element is nu zeer ver te zoeken)
– ‘Ookeeeee’ (Luc snapt dat het nu echt menens is) ‘Ik zelluf doen!’

Dan volgt een kwartier gestuntel van Luc die zelf zijn jas aan probeert te trekken, wat meestal eindigt in een hoop gekrijs om dat hij dat natuurlijk niet voor elkaar krijgt. ‘STOMME DING!’ roept Luc tegen zijn jas (dat driftige heeft hij niet van mij) ten teken dat ik hem toch maar moet helpen.

En dan zijn we nog niet eens in de BUURT van een winkel.

Gelukkig is er een manier waarop we Luc ‘ja’ kunnen laten zeggen. Als ik neigingen krijg om hem aan zijn haren naar buiten te trekken (wat ik natuurlijk niet doe, voordat jullie de kinderbescherming op mijn dak sturen) heb ik altijd nog de volgende tactiek achter de hand.

Voor alle moeders met tweejarige ‘nee’- zeggers volgt hier de gouden vraag waarop elk kind met ‘ja’ zal antwoorden:

‘Luc?’
‘Nee!’
‘Wil je even aan de borst?’
‘Nnnnn, eh JA!’

Succes verzekerd!