Hallo allemaal!

Mijn naam is Monica, ik ben 26 jaar en moeder van een mooie meid Delilah Destiny, nu 2,5 jaar.
Met de vader van Delilah heb ik een hele korte relatie gehad… Ze was dan ook niet gepland. Na 4 maanden, waarvan 3 zwanger, ben ik bij hem weg gegaan omdat we samen gewoon niet door een deur pasten.
Sindsdien sta ik er alleen voor. Eigenlijk een soort BAM-moeder dus, niet bewust alleenstaand zwanger geworden, maar wel bewust ervoor gekozen mijn dochter alleen op te voeden.
Met 37 weken kreeg ik te horen dat Delilah een klein kindje zou zijn, maar dat haalde de schok niet weg toen een week later na mijn ingeleide, heftige bevalling, een meisje van precies 4 pond rond op m’n buik lag.
Dysmatuur noemen ze het. Wel voldragen, maar toch erg klein.
De verwachting was dat ze wel minimaal 2 weken op de neonatologie afdeling moest blijven, maar niet was minder waar! Na 5 dagen mocht ik van mijn verzekering niet langer in het ziekenhuis blijven. Met lood in mijn schoenen stond ik de middag ervoor m’n spulletjes alvast bij elkaar te zoeken om vervolgens nog even met mijn meisje te gaan kroelen. Daar kreeg ik te horen dat ze misschien de volgende dag mee naar huis zou mogen, de zuster moest het alleen nog bevestigd krijgen van de kinderarts de volgende dag. En ja hoor, ’s morgen rond 9 uur kreeg ik te horen dat ze mee mocht!
Met mijn meid ging het boven verwachting goed! Ze zagen geen reden om haar nog langer daar te houden, dus dolgelukkig liep ik die middag het ziekenhuis uit, als een versbakken moeder!
M’n kraamtijd heb ik bij mijn ouders doorgebracht (waar ik overigens nog niet eens m’n eigen boterham mocht smeren!) en na een week of 2 ben ik naar huis gegaan. Alleen… met m’n o zo kleine meisje!
 
Nu 2,5 jaar verder is het (denk ik) net als bij ieder ander.. ze is flink aan het peuterpuberen, haalt het bloed soms onder m’n nagels vandaan, maar toch geniet je van ieder moment met die kleine versie van jezelf! Van het hele dysmatuur-gebeuren is niks meer terug te vinden. Ze is een lange slanke dame, die qua lengte en gedrag niet onderdoet aan leeftijdsgenootjes.
Het feit dat ik er alleen voor sta.. sja… Ik kan alleen maar zeggen: ik weet niet beter! Tuurlijk zal het fijn zijn als er een man zou zijn, die het af en toe even van me over kan nemen zodat ik eens wat tijd voor mezelf heb, iemand om mee te kunnen overleggen wat nou de beste oplossing in een situatie is of gewoon even een steuntje in de rug geeft… Maar eerlijk gezegt heb ik die niet nodig. Ik heb een geweldige familie achter me staan waar ik altijd terecht kan met leuke en minder leuke dingen en die mij steun bieden waar nodig.
Ik ben trots op mijn “alleenstaande moederschap” en op mijn dochter! Die na 2,5 jaar nog steeds een gezond en tevreden meisje is!
  
Groetjes Monica