Er hangt al weken een brief voor de ‘grote klassenschoonmaak’ op de koelkast. Of ik even het strookje wil inleveren op welke dag/avond ik beschikbaar ben om de lokalen te poetsen. Er hangen nog tal van andere brieven met dringende verzoeken tot aanmelding als overblijfmoeder, schoolpleinveegmoeder, leesmoeder, luizenmoeder, naaimoeder, pannenkoekenmoeder en weet-ik-wat-niet-allemaal-voor-kutklusjes-moeder. Ik dacht dat we recessie en werkloosheid in ons land hadden, maar blijkbaar is er geen fatsoenlijk personeel te vinden die deze klussen kan opknappen. Blijkbaar hebben moeders niets beters te doen. Blijkbaar hebben wij ondanks de emancipatie die ons zeurende bazen en dagelijkse files heeft opgeleverd, zeeën van tijd om allerlei volledig onnutte zaken op school te regelen. Pro deo, natuurlijk.

Alsof het al niet erg genoeg is dat die kinderen om de haverklap verkleed naar school moeten (als jungledier of als hun favoriete fruit nota bene), op woensdag groentedag hebben (er staan dan doodstraffen op liga’s) en op vrijdag speelgoeddag (alleen ’s ochtends en dat bedenk ik dan ’s middags). Nergens zie ik trouwens het woord vader. Kinderen zien überhaupt nauwelijks een man. Op de crèche zien ze vrouwen, op school zien ze vrouwen, op de buitenschoolse opvang zien ze vrouwen en thuis zien ze vrouwen. Heel geëmancipeerde vaders hebben één keer in de week een ‘papadag’ en daar applaudisseren wij allemaal luid voor. Maar om 14% van de tijd de zorg voor je kind op je te nemen mag toch nauwelijks een schouderklop waard wezen. Wie applaudisseert er eigenlijk voor al die moeders die ondanks hun carrières, ’s avonds dwergaapjespakken in elkaar naaien, verantwoorde traktaties knutselen en kosteloos klaar-over spelen?

Alsof het al niet moeilijk genoeg is om als werkende moeder alle ballen hoog te houden (gemiddeld werken Nederlandse vrouwen 2,5 dag, dus dat betekent dat je het huishouden er ook nog naast mag doen), geeft die school je voortdurend het gevoel dat je volledig tekort schiet. Want natuurlijk voel je je een ontaarde moeder als je kind als enige zijn favoriete knuffel niet bij zich had op ‘Knuffeldieren dag’. Als je voor de derde keer een briefje mee naar huis krijgt dat de gymschoenen nu echt 2 maten te klein zijn geworden. Als je voor de zoveelste keer ‘nee’ moet zeggen als er een hulpmoeder gevraagd wordt voor allerlei vage activiteiten.

Als vrouw van de moderne tijd besloot ik het roer eens helemaal om te gooien en zette manlief voor het blok. Toen ik op zaterdagochtend naar mijn werk vertrok, meldde ik terloops dat hij die middag verwacht werd op de herfstwandeling van de peuterspeelzaal. Of hij even twee knapzakjes in elkaar wilde knutselen met lunch. En oh, ze moesten ook verkleed als kabouter (paddestoel mocht ook). Ik wenste hem veel plezier!

Ik kon niet wachten tot ik de kinderen kon uithoren over hoe hij deze beproeving had doorstaan. ‘Uitstekend’, volgens Nina, die als prinses verkleed was (volgens papa net zoiets als kabouter).
Hadden ze dan eten? En drinken? En snoetenpoetsers?
‘Natuurlijk niet,’ zei John, die er na het hele herfstavontuur opvallend kalm uit zag. Hij had de helft niet bij zich gehad. Maar dat gaf niks volgens hem, want dat had hij moeiteloos geleend van de aanwezige moeders.