Luc komt thuis van de peuterspeelzaal. Hij heeft een nieuw liedje geleerd. Een mooi liedje zegt hij en hij wil het ook wel even voor me zingen. Vrolijk zet hij in: “Oh Krentenbol, Oh krentenbol, wat zijn uw takken wonderschoooooon”.

Ik verslik me zowat in mijn koffie van het lachen, maar herneem me snel als ik Luc met een serieus en trots gezicht ‘Oh Krentenbol’ hoor zingen. Wat maakt het eigenlijk uit, Dennenboom, Krentenbol. Het klinkt inderdaad bijna hetzelfde. Krentenbol is bovendien veel leuker en wie ben ik om zijn plezier te vergallen door hem te vertellen dat hij het verkeerd zingt? Waarom zou het eigenlijk verkeerd zijn? Omdat Ernst Anschütz in 1824 heeft bedacht dat het ‘Dennenboom’ is? Misschien hadden ze toen nog niet eens krentenbollen.

Dus ‘krentenbol’ ik de rest van de ochtend vrolijk met hem mee, en probeer mijn proestbuien in te slikken aangezien het me niet pedagogisch verantwoord lijkt om je eigen kind uit te lachen.

Als Nina uit school komt, maakt ze meteen korte metten van mijn vrije opvoeding. Luc krijgt van haar de volle laag. ‘Het is niet KRENTENBOL, het is dennenboom sufferd! Een krentenbol heeft toch geen takken.’ Nina kan zoveel domheid niet uitstaan. Luc druipt beteuterd af, hij had voor de uitvoering van zijn ‘oh krentenbol’ compilatie zelfs zijn triangel in de strijd gegooid.

And this is the story of our life. Als we twee zijn zingen we nog vrolijk buiten de conventionele paden om en tegen de tijd dat we vier zijn hebben we dat goed afgeleerd. We weten hoe het hoort, hoe het moet, wat de regels zijn en wat de rest van ons verwacht. En als we het even vergeten worden we daar genadeloos voor afgestraft. Het eerste wat we goddomme op de kleuterschool leren is binnen de lijntjes te kleuren! Zodat we de rest van ons leven binnen de lijntjes zullen lopen.

Die middag zet ik mijn ‘buiten de lijntjes’ offensief in en zingen we ‘in een paars paars paars paars knollen knollenland’, zitten er ‘drie kleine opaatjes’ op een hek, verkleden we ons als paashaas met pietenmuts en speelt Luc de prinses en Nina de prins.

De volgende morgen zingt Luc vrolijk ‘Oh Dennenboom’ aan tafel. Tot zover mijn poging om ze op te voeden tot eigenzinnige, onconventionele mensen.