Zo, een tijdje niks geschreven. Maar nu dan eindelijk een gaatje gevonden om toch weer, tussen het ophalen van de oudste, het geven van een fles aan de kleinste en het uit- en weer inruimen van de vaatwasser, even te zitten om een nieuw verhaal te schrijven.

Inmiddels is Lucas alweer bijna zes maanden. En Jesse wordt alweer drie in juli. Waar blijft de tijd? En ik had me nog wel zo voorgenomen nog meer van deze babytijd te gaan genieten omdat het zo snel voorbij ging bij Jesse…ik geniet zeker maar toch te weinig! Jesse gaat inmiddels naar de voorschool en is dus vier ochtenden in de week op school. Je zou zeggen: alle tijd en rust voor Lucas. Niet dus! Tussen het wegbrengen en ophalen en tienduizend dingen plannen waarvan er uiteindelijk misschien twee gebeuren, kijk ik alweer verschrikt op de klok omdat ik Jesse over tien minuten op moet halen.
Het is zo’n herkenbare periode. Bij Jesse voelde het precies hetzelfde. Zo zoekende naar een ritme en balans tussen het hebben van een kind, je werk, je privéleven en dan ook nog voor zover mogelijk je sociale leven. Ik dacht (hoe naïef ook!): ach, dat ritme heb ik nu toch dus een tweede nemen we gewoon mee in het ritme van de eerste!
Als de één wakker is slaapt de ander en vice versa. Denk je dat de kleine eindelijk doorslaapt heeft de oudste weer een paar spooknachten. Dan is de één ziek en weer beter begint de ander, dokter hier, dokter daar. Verjaardagen houden je sociale leven een beetje gaande, evenals de telefoon (die altijd net rinkelt als je met de kids bezig bent). Ren- en vliegwerk dus, maar het lijkt erop dat ik mijn balans begin te vinden.

De kids hebben een strak schema en zolang ik me hier aan houd, merk ik dat ik weer tijd heb voor mezelf en andere dingen. (Dan moeten je buren niet ineens besluiten te gaan boren zoals nu, grr, maar goed…..) Volgens mij herkennen veel ouders dit wel. Al heb ik zelf altijd het idee dat iedereen hier liever over zwijgt waardoor het soms lijkt dat ik de enige ben die het ouderschap niet alleen maar makkelijk vindt.

Ik ben die ritjes in de achtbaan zat! En dat kan ik vooral merken aan het feit dat ik weer tijd aan mezelf wil besteden. De overtollige kilo’s beginnen te irriteren samen met de vlugingedraaide knot en de kleding die niet meer zit zoals ik wil. Het lijkt er letterlijk op alsof ik in een achtbaan heb gezeten. Maar daar gaan we nu wat aan doen. Nu wil ik naast het moeder zijn waar ik ook echt wel verschrikkelijk van geniet hoor, ook weer een vrouw en partner zijn. En daar ga ik gewoon tijd voor maken! Gelukkig heb ik een geweldige vent die mij hier alle tijd voor geeft.

Zo begin ik vanavond met het nemen van een lekker lang bad, ik snak er nu al naar. Waarna ik waarschijnlijk wel weer in mijn joggingbroek spring.