Tijdens het zwanger zijn verandert, alles in,op en aan een vrouw. Zo ook aan mij dus. Het enige wat niet verandert is de wereld om mij heen en, wat me uiteindelijk nog het meest raakt, de vader van mijn pasgeboren kindje. Ik zie dat hij denkt dat het allemaal vanzelf gaat met zo’n zwangerschap. Zijn bijdrage aan de baby is inmiddels geleverd. Het kwaliteit van zijn zaad is weer bestempeld. Zijn apparaat en zaadcellen hebben weer het bewijs van mannelijkheid geleverd en hebben datgene gedaan waarvoor ze bedoelt zijn: Het krijgen van nageslacht. Mooi hè, zie ik hem vaak denken. Nu nog even een kleine 4 maanden afwachten, als ze luistert natuurlijk, even faken dat ik het ook heel belangrijk vind dat de spullen en kleuren van de babykamer ook bij elkaar passen. Om mijn betrokkenheid te tonen, even een verbouwing hier, lampje zus en behangetje daar. Dan doen alsof je de bevalling ook zo reuze spannend vind en als de zwangerschap achter de rug is, dan kunnen we weer gewoon op het “normale” pad verder. En joh, het is onze vierde toch al, we weten hoe het werkt, dus zo moeilijk hoeft het helemaal niet te zijn.

Ik wou dat ik er ook zo over kan denken. De praktijk is helaas anders. Ik vind het helemaal niet zo makkelijk en hoe ik denk, dat hij denkt te denken (wow) maakt me vaak boos. Labiel als ik af en toe al kan zijn, als ik niet in zwangerstatus ben, Lijkt deze vierde zwangerschap echt niet over een roze wolk of over rozen te gaan. Ik hang vaker tussen het onweergebeid, en prik me meer aan de doorns, dan dat ik de reuzengeur ruik. Er zijn mensen die niet gezegend zijn met een partner met “superzaad”. Ze zullen dus ook niet zomaar zwanger zijn als hun onderbroeken bij elkaar liggen ( bij wijze van spreken ). Ik zie de blikken en weet dat ze me haten, als ik zeg dat ik vandaag de dag vreselijk van het “biggen” zijn baal. Ik snap dat wel, maar sorry, het let mij niet om mijn mening te geven over wat ik heden dag ervaar en voel. Voor de vierde keer zwanger zijn is zeker, in mij geval, geen pretje. Ik heb inmiddels al een verzameling van 3 gillende kinderen om me heen. Net als hun pappa, zal het hun een worst wezen dat mamma niet zo goed meer kan bukken en ik lijk chronisch bezegeld te zijn met het geluk dat ik andere talen spreek. Laat dat nou net de taal zijn die zij niet verstaan. Of ik ook even zo hard mee wil rennen, omdat ze anders onder auto’s of andere voertuigen belanden. Uitkijken?? Wat is dat??

Terwijl ik er dagelijks een strijd van moet maken om een wedstrijd tegen mijn kinderen en “man” te winnen, heb ik niet echt het gevoel dat ik voorruit gang boek. Mijn kinderen zijn op zich nog niet eens zo erg, die zijn (hopelijk) in de loop der jaren nog wel redelijk te vormen. Alleen dat kind van 34, Robert genaamd, daar heb ik tijdens het zwanger zijn, nog het meeste moeite mee. Als ik struikel over een loopauto, lego, of fiets van mijn kinderen, kan ik daar nog wel over heen stappen, maar als ik voor de honderdste keer struikel over maat 45 klomp of werkschoen, dan vliegen ze regelmatig ongeleid de woonkamer in. Dan zie ik die blik weer: Het komt wel weer goed met haar, nog maar een paar maanden geduld hebben. Dan kijk ik weer lacherig, maar denk ik hatelijk: ‘Zet ze verdorie op de plaats waar ze horen, meedogenloze eikel’ En wens dat hij bewusteloos van de bank af dondert.. Natuurlijk zullen dat vast de zwangerschaphormonen zijn, want zo denk ik niet altijd over hem. 

Alsof het de dag van gisteren was, verlang ik terug naar mijn oude ik. Mijn niet zwangere ik. Zij, die alles op een rijtje heeft, alle handdoeken op kleur, maat en grote in haar kast gelegd heeft. Daar waar je weer door de ramen heen kan kijken, zonder dat ze besmeerd zijn met vette handen, kwijl van de kinderen en/of de hond. Waar ik nog het meest naar verlang is weer lekker sporten, dansen, rennen en springen en niezen, zonder dat je benen gekruist moet houden.

Mijn oude ik, zonder blikken van mensen die medelijden hebben, omdat ik het zo “zwaar” heb..