Reacties op: Ik ben mama geworden

Door: Eva

Eva — Tue, 01 Jun 2010 06:56:04 +0000

Ook voor mij is dit herkenbaar. Ik was 21 toen de streepjes op een dag een streep zette onder mijn leven dat bestond uit uitgaan, drinken, roken en slapen. Zo heel spöradisch ging ik aan het werk (bier loopt nu eenmaal niet gratis uit een kraan). Tja, en dan ineens gooi je het hele roer om. Maar ik heb er nooit mee gezeten. Het hele uitgaan kan mij gestolen worden. Een kind is zoveel mooier dan alles bij elkaar.

Mirjam, ik heb jouw reactie met tranen in mijn ogen gelezen! Wat verschrikkelijk dit! Ik heb er echt geen woorden voor wat haar vader gedaan heeft… Heel erg veel sterkte voor je dochter en jou.

Door: Monica

Monica — Mon, 31 May 2010 15:38:40 +0000

Meid, wat herken ik dit zeg!
Ik was 23 toen bij mij het tweede streepje verscheen, maar ik leefde zo’n zelfde leven als jij!
Stappen, uitslapen, werken om te kunnen winkelen en de schijt-aan-de-wereld-mentaliteit!
Ook bij mij is die omslag snel gekomen en ik zou het ook echt niet anders gewild hebben! Ik leef voor mij dochter… tuurlijk heb ik ook nog m’n gewone leven, maar mijn meid is het allerbelangrijkste…
Zij heeft gezorgd dat mijn leven “normaal” werd en dat ik echt toe moest geven aan de volwassenheid..
Maar spijt? Nee… tot nu toe nog nooit gehad en dat zal waarschijnlijk ook nooit komen!

Door: Mirjam

Mirjam — Sun, 30 May 2010 14:47:01 +0000

Hallo Sharon,
Wat een super verhaal maar voor mij erg pijnlijk om het te lezen. Mijn dochter was vorig jaar zwager van haar vriend, die in Denemarken woont (dus de zorg komt op ons neer), het was niet de bedoeling maar ze was bijna 21, net begonnen met een studie. Na 1 week heel veel gepraat, ook met de huisarts en alles uitgezocht te hebben, heeft ze besloten om het te houden. Ik was heel blij en gelukkig maar ook wel heel bang, hoe zou het lopen, en is het de goede keus. Vond van wel hoor, stond er voor 100% achter en zou haar helpen samen met mijn huidige man. We hadden ook alles geregeld qua kinderdag verblijf en haar studie die zou en kon ze gewoon blijven volgen.
Tot ze na een week terug komt van eten bij haar vader en zegt, ik laat het weghalen. Zij dinsdag met haar vader naar de huisarts en woensdag ik, wel weer met haar gepraat maar er kwam niet veel meer uit, naar Rotterdam. Er werd een echo gemaakt en ik zag het vruchtje, zij wilde niet kijken.
Na de abortuspil was het dus over en uit. Oke na veel huilen en veel verdriet van haar hoorde ik de avond wat haar vader had gezegd, ze moest het dus gewoon doen want ze kon er toch niet voor zorgen en ze was een egoïst en dacht alleen maar aan haar zelf als ze het liet komen. Ze dacht oke misschien heeft mn vader wel gelijk en heeft een beslissing gemaakt. Ik was ZO boos, hoe kon een vader zo praten als ze in zo’n situatie zit.
5 Mei was ze uitgerekend en was een hele verdrietige dag, want ze heeft ENORM spijt van haar beslissing toen. Ze denkt elk uur aan het kindje wat er had kunnen zijn, ook voor de uitgerekende datum was ze elk uur er mee bezig, hij/zij was nu zo groot, het kreeg teentjes enzv enzv.
Je kan het niet meer terug draaien, helaas, ze zal het haar leven met zich mee dragen en dat door een man die niet om haar bekommerd. Haar vader.
Ik ben kraamverzorgende en zie dagelijks gelukkige ouders en oma’s.
En als ik zo Sharon haar verhaal lees dan denk ik, was mijn dochter ook maar zo sterk geweest.
Heel veel geluk Sharon met je zoon.