Je bent hier
Home > Columns > Column Karina | Kinderen die vragen…

Column Karina | Kinderen die vragen…

Mijn kinderen leven onder het mom: ‘Nee heb je, ja kun je krijgen.’ Maar ik ben een moeder die het motto: ‘Kinderen die vragen worden overgeslagen,’ hoog in het vaandel heeft staan. En precies daar gaat het dus fout. Als er iets is waar ik niet tegen kan dan is het wel dat gevraag de hele dag: ‘Mama mag ik een snoepje, mama mag ik op de computer, mama mag ik…’ Persoonlijk zou ik veel liever hebben dat ze lief gingen spelen totdat ik besluit om ze een snoepje te geven of toestemming geef om te gaan computeren. Maar mijn koters hebben het geduld niet om te wachten tot mams over de brug komt dus ga ik het vanaf heden anders doen.

Om van het ergerlijke gevraag af te zijn heb ik duidelijke regels ingesteld. Voor iedere dag staat per uur vast wie er op de computer of telefoon mag. Het ene uur de één, het andere uur de ander. Als het de computertijd is voor mijn zoon dan mag hij in dat uur op zijn mobiel of op de computer, niet allebei tegelijk. Aan welk beeldscherm hij zijn tijd besteed en hoe hij zijn aandacht wenst te verdelen tijdens dat uur tussen zijn mobiel en zijn laptop dat mag hij zelf weten maar na dat uur is het een uur lang iets anders doen dan internetten, appen en/of bellen.

Het klinkt misschien vergezocht maar ook wat betreft snoepen heb ik ook een tijdschema. Ieder heel uur mogen ze een snoepje pakken en als ze er tussendoor om vragen krijgen ze standaard NEE op het rekest. Maar als ze zich netjes, zonder zeuren gedragen dan bestaat de kans dat ikzelf met de snoepjespot hun kant op kom en dat ze wat mogen uitkiezen.

Het lijkt te werken. Ze moeten natuurlijk nog even wennen aangezien de regels nog maar pas van toepassing zijn maar het scheelt nu al meer dan de helft aan gezeur en dus ook ergernis van mijn kant. Ze hoeven niet bij mij te komen vragen of iets mag, een blik op de klok is genoeg om letterlijk en figuurlijk te weten hoe laat het is. Mijn kinderen blijken te gedijen bij duidelijke, strakke regels. Ze houden zich er keurig aan en aangezien ik de dagelijks beschikbare computertijd eerlijk heb verdeeld ontstaat er ook geen discussie omdat de één langer achter de computer zou hebben gezeten dan de ander. Sterker nog, omdat ze van te voren weten hoelang het nog duurt tot het hun beurt is, gaan ze ook veel vaker uit vrije wil naar buiten in de wetenschap dat ze voorlopig nog niet aan de beurt zijn en er geen onderhandeling mogelijk is om de tijd naar hun hand te zetten.

Elkaar in de haren vliegen doen ze nu ook minder. Samen spelen deden ze toch al niet echt, hooguit samen sjenken en in de haren vliegen, zelfs online. Maar dat is nu dus niet meer aan de orde. Je kunt wel irritante appjes naar elkaar gaan sturen maar als de ander pas na een uur de mogelijkheid heeft om dat appje te lezen en/of te reageren, dan is de lol van het elkaar pesten en frustreren er snel af.

Eindelijk rust in de tent. Terwijl de één daaps met zijn mobiel zit te punniken, zit de ander televisie te kijken of speelt buiten. Samen spelen kan desgewenst ’s morgens want tot twaalf uur zijn computer en telefoon sowieso verboden terrein. Tevens nodigt het uit om in het weekend gewoon lekker uit te slapen en niet als een verslaafde nerd al stuiterend naar beneden te rennen om op de nuchtere maag achter een beeldscherm te kruipen om de ander voor te zijn.

Vergezocht of niet, in huize “GifniksJôh” lijkt het te werken. Duidelijkheid, ik ben er vroeger zelf ook mee groot gebracht. Nee is nee en ja is ja, mijn vader was er een kei in en onvermurwbaar. En hoe onredelijk soms ook, die duidelijkheid gaf mij precies het houvast wat ik nodig had. Tja, mijn vader is al jaren uit de tijd maar zijn methode lijkt anno 2016 nog steeds te werken.

karinaIk ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven

Karina Andeweg
Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven..

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Top